ΙΩΝΑΣ

Εδω μεσα εκτιθομαι στη ράχη του κήτους σαν Ιωνάς μέθυσος από το ρακί τους.

μεθυσμένος ύπουλα από τους λωτοφάγους από ανθρώπους ασύδοτους Συναίσθηματο φάγους ..

στο Γολγοθά μου υψώνομε ενός σισυφου μία πέτρα πιο μεγάλη από έμε από τα δικά μου μέτρα..

μιας Κλεοπάτρας δέσμιος ακόμη ένα στολίδι ένα στα χέρια της μικρό ερωτικό παιχνίδι

ΑΝΕΜΌΜΥΛΟΙ

Όταν οι ανεμόμυλοι στρέψουν στη ησημεριά τις φτέρες τους γιορτάζον

τας την αιωνιότητα, όταν θα κουρσέψουν τους ανέμους στις Ανίλλεες σπηλιές, καθώς θα γυρίζουν στη χρονική δίνη.

ανάμεσα στο τίποτα και στο φόβο ενός θανάτου στο φόβο ενός Έρωτα ,θα πλημμυρίζουν τα θεμέλια υγρά στοιχεία από δάκρυα νεκρών γυναικών και αίμα ερυθρόμορφο από έρωτα ,οι ανεμόμυλοι γυρίζουν πάντα ανάμεσα σε θανάτους έρωτες αλέθουν άσπρα κόκκαλα εκείνων που δεν αγαπήθηκαν που ήταν μοναχοι σαν πέτρες..

 την κίνησή τους ορίζει μία απόκοσμη μοίρα ένα χέρι που μοιάζει να παίζει μία εξαίσια λύρα14*01*97.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Μία νυχτιά Θα νιώσω την καρδιά μου να φουσκώνει σαν μπαλόνι, το αίμα μου θα ξεχυθεί κόκκινο μέσα στους δρόμους σαν Ποτάμι θα πνίξει στη γη όπου ζουν γραβατωμενοι κλώνοι το αίμα μου ένα γράμμα σε μελλοντικούς Ταχυδρόμους,..

θα στήσω φωτιά σε οδοφράγματα σε καθολικές απεργίες ,με το αίμα μου μελάνι στον τοιχων τα συνθήματα ,θα γίνει Δηλητήριο στον πολιτικών τις πανουργίες μία μολότοφ εκρηκτική σε δόλια  ανομήματα...

θα επέμβω μία νυχτιά άξαφνα στη βολεμένη, σας υπνηλία στου Πλούτου σας την Χρυσούπνοση, των αμαξιών τη χλιδή, θα είμαι για εσάς μία ακόμη φορτική ανωμαλία θα είστε για εμέ μία προσωπίδα  αηδη..

των καταθέσεων σας θα είμαι ένας εφιάλτης, των χρημάτων της ανεργίας τα Λάβαρα πια είναι κοφτερά λεπίδια, και με ένα όπλο εφορμω  στα πόδια των αρμάτων Γιατί όλα αλλάζανε,  ψεύτικα μα μένανε πάντοτε ίδια...

ΣΕΙΡΆ ΛΙΞΕΩΝ.

Μία ατέλειωτη σειρά λήξεων οι ζωές μας λήξης των μαθητικών μας χρόνων, λήξης της Στρατιωτικής μου θητείας λήξη των αισθηματικών μας δεσμών..

όλα λίγουν σκληρά και ανελέητα κάτω από την καταρρακτωδες ροή του χρόνου λήγουν οι αναστολές μας η τρυφερότητα μας οι έρωτές μας...

 λήγουν Ακόμη και τα έγγραφα με τα ληξιαρχεία θανάτων τόσο άσκοπα όλα έτσι και που οι νεκροί χάνουν  το όνομά τους πάνω στα κρύα μάρμαρα των μνημίων..

μία απέραντη σειρά λέξεων οι ζωές μας λήξης της αγάπης του, πάθους λήξης του κύματος πάνω στην αμμουδιά, η ομορφιά του σώματος που λίγει  ώρα την ώρα, και μόνο οι αναμνήσεις φεγκουν πίσω μας σαν μαρμάρινοι ηλλιοι...

 λίγο-λίγο λήγει και ο χρόνος που μας απομένει Μα δεν το γνωρίζουμε λήξης της ζωής μας μα εμείς προσποιούμαστε ως πάντα βουτηγμένοι,  στην καθημερινή ανοησία, ώσπου άξαφνα Σαν φθαρμένο σκοινί  κόβεται η ζωή μας....!
10 *02*11

Οι αθώοι μελωθανατοι

Οι αθώοι μελλοθάνατοι χαμογελούν πίκρα στον δεσμοφύλακα παρηγορούν τη μάνα τους με ψεύτικες ελπίδες πως η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή και όρθια έχει κρίση.. 

 Αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και τα αφήνουν ιδεολογικές διαθήκες φιλούν τις γυναίκες τους με το πάθος του προτου  τους Φίλιου και ας ξέρουν πως είναι το τελευταίο μετά τις προτρέπουν τις ζωές τους να ξαναφτιάξουν. 

Οι  αθώοι μελλοθάνατοι τα βράδια αναλογίζονται τον Σωκράτη και αγωνιούν πόσο τάχα να είναι πικρό το κώνειο, ύστερα βαδίζουν ανέκφραστοι και γενναίοι επάνω στο ικρίωμα τόσο που θαρρείς διακρίνεις στα μάτια των δημίων τον τρόμο και τη Νέμεσις.. 

 Υστερα οι ψυχές τους γίνονται αστέρια και τότε φωτίζεται η αλήθεια, και φωτόλούζεται ο κόσμος από την ηθική τους φλόγα..! 

Της ξενιτιάς τα ορειχια

Ορειχόσκόστος για κάρβουνο,  της ξενιτιάς τα βουβά τρένα συννεφιασμενοι ουρανοί,  και άνθρωποσκόνη στα πνευμόνια βαγονέτο στις ράγες και άιλλα χείλη σφιγμένα, της πατρίδας είναι κατακίτρινα τα αρωματικά λεμόνια...

Μεροκάματο για ρακί και για γράμμα στη μάνα, τη μαυροφόρα έχουν άλλο χρώμα οι ουρανοί και οι κολάσεις βάθος,  οι αδερφές προέχει να νυμφεφθούν, στην πύλη βλέπω συχνά νεκροφόρα και τότε συλλογίζομαι της πατρίδας μου το θαλάσσιο άνθος..

Εμφύλιος στην πατρίδα και ο κύρης,  εξόριστος αντάρτης κλειστά σχολεία κλειστές εκκλησίες αστυφύλακας και χώρο φυλακή,  ύστερη λύση η ξενιτιά Εκεί που τελειώνει ο χάρτης ξενιτεμένος,  από το εδώ, σε μία άλλη φυλακή..

Εδώ Οι Τρύπες μύριες σαν τις  Καλύμνου  το   σφουγγάρι οι αδερφάδες τέσσερις προσμένουν χρυσόπλέκω νυφικό Σαν βγαίνω,  το πρωί από τή σήραγγα κοιτάζω το φεγγάρι το θωρεί και η αγαπημένη, στην πατρίδα καθώς μου ψήνει γλυκό..

κατολίσθηση, πέτρα,  και σήραγγα σκόνη τυφλός για ημέρες,  εδώ θεός δεν κατοικεί παρά μονάχα Έλληνας ξενιτεμένος και κάποια αγαπημένη σε ένα νησί μάταια θα πρόσμενει βέρες, ως να γεράσει και αυτή και ο εργάτης   Χώματοσκεπασμένος...!

Ντεγκουδης Αργύρης.

Νέος κόσμος

Ο κόσμος δίχως εσένα μία άσκοπη σφαίρα που γυρνά τώρα τα γιώτα-χι τρέχουν ξέφρενα επάνω στην άσφαλτο οι πύραυλοι διαγραφούν καμπύλες ο πόλεμος θάνατο, κερνά η επικοινωνία με λάπτοπ γέμισε μα  όνειρο η επαφή απλησίαστο..!

Τώρα πια τα κινητά μία προέκταση των χεριών πακέτα ομιλίας ίντερνετ και η μοναξιά της οθόνης,  είναι χρόνια που φυγές πολλές πέρασαν τροχιες φεγγαριών σε εκτυπωτή τύπωσα σε ιλουστρασιόν χαρτί τα απομεινάρια της σκόνης..

Σε γήπεδα φανατισμός,  ΚΙΝΌ,  Λόττο και στοίχημα του PlayStation η πεζότητα του iPhone ο καταναλωτισμός, που ζήσαμε αθώα και αγνά τότε είναι ευτύχημα, κι ας με πνίγει τώρα του διαδίκτυου και εμενα,  ο μηχανισμός..!

 τα megapixel  αυξάνουν blu-ray και στικάκια, ο κόσμος άλλαξε καλώδια τώρα μου σφίγγουν το λαιμό για να κάνουμε έρωτα δεν νιώθουμε παίρνουμε χημικά χαπάκια, του έρωτα σου να ξαναβρίσκα  τον πρωτογονισμό..!

 Τη θλίψη μου κρύβω και δεν την κοινοποιώ στου Facebook την γειτονιά,  φίλους θα έχω μονάχα όσους Από μικρός γνωρίζω θα ξεχάσω πιν και χρήμα πλαστικό,  θα φύγω στη λησμονιά, από αισθήματα παρελθόντος,  και νοσταλγίας πάντα θα πλημμυρίζω

Αντί ποιητική καιροί.

  Αντί ποιητικοι καιροί τα τροχοφόρα μας ποδοπατούν οι ποιητές  τριγυρνούν άστεγοι από έμπνευση και όραμα λιώνει κάποιο ελπίδας κερί τώρα πια μας  σφυρηλατούν σε καμίνια μας δίνουν ένα ξένο μαριονέτας όνομα..

Αντί ποιητικοι, καιροί, τα γήπεδα ασφυκτιούν δόλιες δημαγωγίες η ευκολία του αίματος του έρωτος η, εμπορία στα παζάρια μορφωμένοι ψευδοπροφήτες σε καινούργιες πανουργίες παίζεται η τύχη μας με σημαδεμένα ζάρια..

οι ποιητές εξόριστοι απόβλητοι στο καθαρτήριο για χάρτινες αμαρτίες οράματα ενός κόσμου, αλοτήνου σαν τον φαντάρο προσμένω να έρθει ένα απολυτήριο που θα είναι η καταδίκη της σάρκας τους μα, και του νου..

χάρτινη δύναμη παντού λεφτά συμβόλαια ομολογα τα ποιήματα μας κλαίνε μονάχα τους στις μουχλιασμένες τους, σελίδες τα σκισα  στον αγέρα μπρος στου κόσμου τα παράλογα και μαζί τους έσβησαν και οι στέρνες μου ελπίδες..!

Κάπου υπάρχει η αγάπη

 κάπου υπάρχει αγάπη σε ένα σβησμένο ήλιο στους γαλαξίες κάπου υπάρχει η αγάπη πίσω από το πόνο την μάσκα στο πρώτο σαγαπω ενός έφηβου κοριτσιού

κάπου ίσως να υπάρχει μα δεν την έχουμε βρει στο βλέμμα ενός μωρού στα κορμιά των γερόντων τα κύρτα στο κλάμα μιας μάνας στα μνημεία των πεσόντων, κάπου υπάρχει η αγάπη πίσω από το βλέμμα μιας πόρνης που το κορμί της μίσησε και έγινε στα ύστερα μοναχή.

κάπου υπάρχει η

αγάπη σε λογια σπουδαία σοφών στη σύλληψη μελλοντικών παιδιών στα άιλα βραδιά στα τσιγάρα ακόμη που καίμε σε ένα χωρισμό.

κάπου υπάρχει απρόσμενη κρυμμένη η αγάπη ποιος είπε δεν την έχει δει είναι εδώ εμπρός σου σε καρτέρι μένει μονάχα να την αγγίξεις.. 

Μοναξιά

Μοναξιά
η μοναξιά μου αιώνια να θροιζει στα λιβάδια τα πράσινα δίχως τέλος και ένας καυτός ήλιος να γυρίζει σε πήλινα σώματα δίχως φωτιά θα είναι μία βάρκα η μοναξιά για έναν με δύο βαριά κουπιά και θα ανοίγομαι στα πέλαγα δίχως πυξίδα και σαν θα γερνω στα ονείρατα παρηγοριά των ματιών σου οι κόρες ψεύτικα πρόσκαιρα καταφύγια για να παίρνουν οι τρικυμισμενες ώρες και θα ξυπνάω τα πρωινά σαν φαροφύλακας μοναχός που δείχνει το δρόμο στα πλοία μα μένει σαν μαύρος βράχος..

Τριαντάφυλλο

τριαντάφυλλο
στου άδειου μου θόλου τους ουρανούς αστέρια ρωτώ η τα δάκρυα ενός  θεού να μου  απαντήσουν να  γιατί τάχα ποθώ τα φιλιά ενός τριαντάφυλλου πού θέλω τα χείλη μου να δροσίσω στους καυτούς κολασμένους ακόρεστους καρπούς σου  και σαν θα ακροβολιστω στα κύματα του κορμιού σου θα είμαι μία ακόμη φωτό λάμψη στην άκρη των ματιών σου...!