ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΚΥΝΙΣΜΟΥ

Είμαι  βαμμένος  κόκκινος, στις φάμπρικες συνθλίβομαι σε πρέσες
Κάρτα  χτυπώ  σε ανθρωπομαντρι,  λοβοτομή   για  χρήμα  
της  τηλεόρασης  η  χαύνωση,  χάπι  για  νέες     πρέζες 
της  φυλακής  μου πλάτυναν ,τα  όρια  ,δίχως  να  εχω  λίμα...!!!

Προϊστάμενοι,  ρουφιάνοι,  διευθυντές,  πολίτικοι  μονοκονδυλιά
να  τους  σβήσω,  σα  μουντζούρα, στου κόσμου  το  λευκό  χαρτί
των προδοτών, που  μου  δίνουν,χρόνια  τωρα Ιούδα   φίλια
να πετάξω  για  λιγο  λεύτερος,  στων ουρανοερωτων τη  γιορτή.

Είμαι  μια  φλόγα  αυτόφωτη, πυροκροτητής   στο  υπνωτήριο
δες  στην  πλατεία στροβιλίζομαι,  κοχλάζω  απο  οργή  
του  Παναγούλη συλλογιέμαι  τον ηρωισμό, σαν  ενα  εισιτήριο
για  ενος  κόσμου την αλλαγή,   που  να  έρθει  δεν   αργεί...!!!!

Δες με  εδω  θα  κείτομαι,  σαν  τον  Λαμπράκη,στο  τρίκυκλο  του  φασισμού, αλλάζουν  μονο  καιροί  και  πρόσωπα πλατεία, φωνές,  δολοφονία,  το  σύστημα ειναι  πάντοτε το  ίδιο  ,με  σφαίρες  κυνισμού ,και  εμεις  σε  καναπέδες βουλιαζουμε ,με  νυσταλέα   ανία.....!!!!!

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΚΑΙΝΗ

Του  συστήματος  οι  κρεατομηχανες ,φρέσκος κιμάς σε κρεματόριο
αποχαυνοτιριο με αλογίσια μάτια,  του Γκέμπελς εγγεφαλοποιηση
νυσταλέες κυρίες σε εξώστες, βλέπουν ερωτικό  ορατόριο
την ιδια  στιγμή  που  η σκέψη μου  έπαθε      ιδριματοποιηση...!!

Σε  βάθρα παχυλοί Χιτλερισκοι,  Άριοι    προπαγανδιστές
σύριγγα  στον  εγκέφαλο, η  εξουσία  χτίζει  στρατομηχανες
πόδια  ανοίγουν κλείνουν,    τάχιστα    πορνοιληστες  
γυναίκες  που  τελειώνουν  δύσκολα ,με βλέμμα  απλανές....!!!!

Οι  πόλεμοι είναι  οικονομικοί   ,πολιτοποντικοι  γύπες  
διαβητοκυκλικα ,χαράζουν πορεία, σε χώρα   πτωμαΐνης
πως  θα  άλλαζες  τον  κόσμο  ,πριν συμβιβαστής  και  συ  είπες
μα  χάθηκες  στον πλούτο,  της πολίτικης     κοκαΐνης......!!!


Χώρα  μου  κατιντησες,  άπορη στα  Ευρωπαϊκά  συσσίτια
τις  κόρες  σου θα  διακορεψουν ,του  κόσμου ολου  οι  μεγάλοι
εκείνοι  οι  βρικολακανθρωποι,  που  σπέρνουνε   ερείπια

και  στου  Αχέροντα σε  περνούν,  το  απέναντι  ακρογιάλι...!!!

ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Στο  τριπακι  του  κόσμου  ,δε θα  ζήσω στον ίλιγγο της πλήξης
με δείχνουν στα πεζοδρόμια  στολές  σιδεροφορες  
κόκκινος  τα  βράδια  ο ουρανός,μπουκάλι  και  εκρήξεις
των θυσιασμένων  σαν παίρνουν, κλαίγοντας  οι  μυροφόρες..

Μηχανή  και στροφή, της  αδικίας, στο  τέρμα  τα  κοντέρ
γκλομπς  χτυπούν  τυφλά, εγκεφαλικά  άβουλα  κράνη
συγκέντρωσης  στρατόπεδα, με ηλεκτροφόρα  αμπέρ
της  επανάστασης  τα  δάκρυα, εμπρός σε θωρακισμένο δρεπάνι

Μεταγλωττισμένη  ιστορία, δημαγωγίες, και  φτηνές ονείρωξις
σε  ενα πορνό  σύστημα, με καυσαέρια  στα  πνευμόνια 
η  αρετή  τωρα  βάφτηκε,  με  όξινες     όψεις
και οι  ματανθρωποι  δε  δείχνουν  καμία  συμπόνια...!!!!!

Πέτρα, πλατεία  και  οργή, ανακοπή  και  αναπνευστήρας
εκείνοι  που  πήραν  τα  αργύρια, κομπάζουν  στα  μπαλκόνια
μα  ολόκληρος  ο  κόσμος  γίνηκε,  φλεγόμενος    αναπτήρας

και  οι   καρδιές  ,έγιναν  και  αυτές  κόκκινα    μπαλόνια....!!!!

ΤΑ ΨΗΛΑ ΟΡΗ

Θε  η καρδία μου να αγαλιασει,στα  ψηλά όρη  σαν  ανέβω
τα  κιτάπια  της  ήττας θ  αφήσω  και  τα  χαμηλά  κονάκια
τα καλντερίμια θα  ξεχάσω,  και δίκιο  δε  θα  ζητιανεύω
ο  νους  μου  θα  πέτα  σε  ψηλά  όρη, με  λεύτερα  στιχάκια..!!!!

Στη  καυτή ζέση  της λευτεριάς,η  χαμοζωή μου θα  πετάει 
και  ο  πυρός  αγέρας, θα  μου  χαϊδεύει  την  αιλη  σάρκα  
η  μανα  μου  στα  μαύρα, για που κίνησα  τους περαστικούς θα ρωτάει ? και  κεινοι με  νωθρή  συγνεφια, ,θα  της δείχνουν  μια  βάρκα......!!!

Τα παιδιά  θα παίζουν  στις  αλάνες,θα χουν γιορτάσι οι εκτελεστές,θα ραίνουν  τους  επιτάφιους  για κάποιον  ακόμη  εσταυρωμένο,και  θα  ναι οι  πληγές μου κόκκινες  πολύ και  πλουμιστές, στέρνα  στο  χαροπάλεμα, στο  βλέμμα  μου  το  σβησμένο....!!!

Θε η  ψυχή  μου ν  αχνογελασει, η θυσία  της  μεταλαβια
σε  χείλη, ξωμαχων, προσφυγών, κολιγων,και  ιδεολόγων
να  τρυποκεντω  την  επανάσταση, στου  κόσμου τη  σκλαβιά

να  είναι  η  ψυχή μου,μεθύσι, νέκταρ ,και καλπασμός  αλόγων..!!

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΝΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ

Τις νυχτιές που το αββυσονερο, κοχλάζει εδω σιμά μας 
και το  ψαρολεπι ,θαλασσομανα νικώντας την  προπέλα 
ο καπετάνιος  θρηνεί  και καταριέται τον τυφώνα " Αναμας"
τότε  προσευχομενος, πίστα  θυμάμαι  μια  κοπέλα ...!!!


Ήταν  μια μικρή μονάχη, στην Τραπεζούντα  στη  Σουμελα 
στη Σαμψούντα ,οταν  ξεμείναμε ,για ήμερες στο  μοναστήρι 
ηταν πίστη στο  Θεό της, μα την έβλεπα να μου  γέλα 
το  σώμα  της  μαύρος μίσχος, το πρόσωπο της  η  γύρη...!!


Στην μαγνητοδινη του νερού σαν  είμαστε,σφίγγω  μια  εικόνα
της Παναγίας Σουμελα, ξύλινη δώρο απο τη μικρή  μονάχη
την μονάχη που  αποπλανισα  και  έφυγα, κάποιο  χειμώνα
πως  εισαι  ο  θεος μου,έλεγε  η φωνή της  ακόμα  αντηχεί..!!


Την Παναγία Σουμελα Τούρκοι κάψανε,και  εγω  γλεντοκοπισα το  σώμα  της ,γάμο παιδιά μονο να  καρτεραγε,πως θα  γινόμουν  χωματοστεριανος ,προσευχόταν  στο  Θεό  της ,και  περίμενε  στο  δώμα της,μα  εγω  ήμουν  θαλάσσης  γέννημα  και  ψεύτης ουρανός

Τώρα που  η κλίση  του καραβιού, αγγίζει  το  βυθοσκοτος

και η εικόνα  θα  πλέει  στην  τρικυμία, γυρνώντας στο προσκύνημα, τωρα κατανοώ πως  η  αγκάλη  της και  ο Πόντος ,της πατρίδας μου  είναι ο τόπος, Θεός αγάπη και  θάλασσα ,το  δικό  της  το  φίλημα.......!!!!!!

ΚΟΛΥΜΠΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Κολυμπά  η αγάπη  μου στις  όχθες  του  Νείλου 
η  αλμυρή  έρημος  έβγαλε, απο  την  ομορφιά  της  άνθη 
και  οι  άγιοι  στηλιτες ,κατέβηκαν  απο  τις προσευχές του  στύλου
άγνωστα  ψάρια  ανέβηκαν,  να  τη  δουν απο  αβύσσου  βάθη..!!!

Κολυμπά  γυμνή  η  πετροστηθη, απο καλαμιές κοιτώ κρυμμένος
οι  Φαραώ ανασταίνονται ,για εσε και η  Κλεοπάτρα σε  ζηλεύει
απο  το  φως της  σάρκας σου μεθώ, και λιώνω  μαγεμένος  
και  η  Σαλώμη  ,απο  εσένα έμαθε  σίγουρα  να  χορεύει...!

Εφτά έκλειψης Ηλίου  έγιναν, και  βύθισες τις  πυραμίδες  
το  δέλτα  του  Νείλου  σου  εξωτικό, μα και   αφανισμός 
για  εσένα  στην  Τροία  ,πολέμησαν   οι  Ατρείδες  
και  έχτισε  Ακρόπολις, και  εκκλησίες  ο  Ελληνισμός...!!!


Το  αγαλματένιο  σου  ερωτοσωμα ,κρυφοκοιτω  σαν  κλέφτης
που  ο  Φειδίας  σμιλεψε, και ο Δίας  ποθισε στις  κορφές  του  Ολύμπου
ας ήταν  στην  αγκαλιά  μου, τις  νυχτιές  να  πέφτεις 
εκεί στα  μαρμαρένια αλώνια, του ερωτικού  σου  ιλίγγου...!!!

ΕΓΩ ΖΩ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ.

Εγώ ζω  σε σελίδες χάρτινες, του, Λουντέμη 
τα  άστρα μετρώ ,στην  οδό  αβύσσου  μηδέν
στα  Ανεμοδαρμενα  ύψη, λυσομανανε  οι  άνεμοι
με  πληγώνουν  τα  άνθη του  κακού, του  Μπλωντερ..!!!



Εγώ  ζω  σε  σελίδες  του Πόε ,στην  Ελεονόρα 
στου  Ντοστογιέφσκι ,των  νεκρών  το  σπίτι
στην  ιστορία  του Δίστομου, στην  κοπέλα τη  μαυροφορα
στην  πτώση  της  πόλης , κάποια  μαύρη  τρίτη....!!!


Εγώ  ζω  σε σελίδες  χάρτινες ,στου  Κάφκα  τη  Δίκη
στη Μεταμόρφωση,  και  στου  Λόντον το κάλεσμα  της άγριας φύσης,
σε προφήτιες του Κοσμά του Αιτωλού,πως  έρχονται οι  Λύκοι
εγω  ζω σε βιβλία  τώρα πια, και δω να μ αφήσεις...!!!


Εγώ  ζω τώρα σε  παραγράφους, του Ζορμπά με  την ερωτική χήρα,   στου  Μάρκες  τον ρεαλισμό, τον  έρωτα  στα  χρόνια  της  χολέρας ,σε  κάποιο  στίχο  του  Καββαδία ζω  πνιγμένο  στην  αλμυρά ,στο  εμβατήριο του  Καρυωτάκη ,στο  Αμάλθειο  κέρας..!

Εγώ  ζω  σε  εξώφυλλα, αναπνέω μελάνη  του  Μυριβήλη
η  Ζωή  εν  τάφο  ανθίζει, μες  το  άρωμα  του  πόλεμου
και  υστέρα  ενα θαλάσσιο ανοίγει, του  Ελύτη  κοχύλι
απο  αυτά  τα  βιβλία  μη  με  ξυπνάς,  άνθρωπε  μου...!!!

Εγώ  ζω  σε  χάρτινο κόσμο, γιατί η  πραγματικότητα  ειναι  άθλια  και  φριχτή,γιατί  οι  προσωπίδες  πλήθυναν,και  ο  αγέρας  μου  τελειώνει,  γι  αυτό μη  με  ξυπνάς, απο  του  όνειρου  μου  την   κουπαστή, μη  με  ξυπνάς  άνθρωπε  μου ,ο  κόσμος  μου  μεγαλώνει......!!!!!!!!!!

ΔΙΑΒΑΖΩ ( Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ )

Διαβάζω Έλιοτ, και  Καρυωτάκη,τα  βράδια 
Μπρόντε και  Ανεμοδαρμενα ύψη
Κάφκα , Γιουνγκ ακομη  και  Μοράβια 
μα δεν  ξεφεύγω ,απο  τη  δική  σου  θλίψη...!

Παπαδιαμάντη  διαβαζω, και  όνειρο  στο  κύμα
Λόρκα,  Χεμινγουεη , και  ποίηση  Καββαδια  
με  ψαλμούς  του  Δαβίδ,  σου  ψιθυρίζω  εδω  πίσω  γύρνα 
στων  βιβλίων  μας  τη  φωτιά,  στην  ερωτική  μας  παιδεία!!
 
Σου  διαβάζω  σα  να  είσαι  εδω, Έγκλημα  και  Τιμωρία 
στίχους  του  Καβάφη,  και  ερωτικά  του  Λουντέμη
που  σ  αγάπησα  τοσο  διχόγνωμο , παθός  η  μωρία 
εσυ  μικρή  μου αλλοτινή,  μούσα  και  ερωμένη....!!!

Σου  απαγγέλλω Σαίξπηρ,  Άμλετ,  και  Οθελο 
στου  Εμπειρικού  σε  ψάχνω,  τον  Μέγα  Ανατολικό 
σαν  τον  Ζορμπά  ,να  σε  γευτώ ,ξανά  σε  θέλω
στου  Σαντ,  τα  κρεβάτια, μαζι  σου  να  κυλιστώ......!!!!

Χίλιες  και  μια  νύχτες  μέσα  σου,μα  είμαι  σαν  ένας  Δον Κιχότης,
Εκατό  χρόνια  μοναξιά, δικαστικά απο  Θεούς  να  ζήσω
να  ψάχνω  χάρτινους  ανεμόμυλους,στον  κοφτερό  λαιμό της

μικρή  μου  Αφροδίτη, του  έρωτα, πως  να  σε λησμονήσω...!!!

ΤΑ ΚΟΡΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΖΑΧΙΡ ! (ΑΜΝΗΣΙΑ )

Ο κυκλώνας του  Αστραχαζ ,κι η δίνη του  Κιθαρι, οι  άνεμοι των Μουσώνων ,η ελονοσία  του Ισημερινού ,έχτισα Πύργο  στα  νερά ,λάσπη,αλάτι  και  λιθάρι ,σε  αγόρασα απο  ιθαγενείς  υφάσματα ,μετάξι κόκκινα του  ουρανού !!

Μαργαριτάρια  του Γιρβαλαταρ, και  πυρετός  στη Μαυριτανία ,Νοστράδαμος προφητικός ,μου  ρίξε  τα  χαρτιά  και  ήρθε  δρεπάνι ,απο  τα  φτερωτά  αλόγα  της θάλασσας έκλεψα  τα  ηνία ,και  πέταξα  εδω  σήμα  σου στου σεντονιου σου  το  σεργιάνι...

Φωτιά πειρατικό ,μπουρλότο και  κανονιοβολι ,εφτα  λεπιδια  χάλασα  ,και  το  μάτι  του  μέγα  πειρατή ,μα  στην  ηλιοαγγαλια σου καρτερούσα  να  βρω  αραξοβόλι ,το  σώμα  σου πλοίο, να  βυθίζομαι  στην δίκη  σου κουπαστή...!!

Μα  τα  κοράλλια της  Ζαχιρ,με  μάγεψαν ,και  έπαθα  αμνησία λησμόνησα  τους  σπασμούς  σου,στο  ερωτικό  ημίφως ,περιδιαβαίνω  άσκοπα  απο  Ειρηνικό  ως  την  Τυνησία ποιος  είμαι ?  τη  αγαπώ  ? ο  προαιώνιος  γρίφος....!

Τα  κοράλλια  της Ζαχιρ ,θαλασσινή  παγίδα  και  αλυσίδες  μου  θόλωσαν  τη  μνήμη , όπιο ,ζάλη  και  αφανισμός , αμνησία  χαρτί  και  δρεπάνι  έσβησαν  οι  ελπίδες  ,κάποιου  Νοστραδαμου εκπληρώνεται ,ένας  παλιός  χρησμός....!!!

ΠΟΛΙΟΡΚΙΕΣ

         

Είναι  η  ψυχή  μου  σαν  την  Τροία, χρόνια  τώρα  πολιορκημένη ,πίσω  από  τα  ψηλά  τείχη  μαραζώνει, σε νωθρή  πνευματική ασιτία ,στα τείχη  της  ρουτίνας  κρύβετε ,μέρα  τη  μέρα  τρομαγμένη, κι  είναι  των ιδανικών μου μέγα  κατρακύλισμα  και απιστία …

Είναι  η  κάρδια  μου σαν  την πόλη,  πολιορκημένη  από  τον  Μωάμεθ  τον   πορθητή ανελεύθερη , με  αλυσίδες  ιδίων  στιγμών , και  αισθημάτων , και  είναι  όσα  αγάπησα  μακρυσμένα  ,σα  γυναίκα  που  φύγε  επιθυμητή !!!

Και  έμεινε  πια  σαν ,ερωτική  μουσική, η  αίσθηση  των  αρωμάτων….!!!!

Είναι  η  ζωη   μου σαν  ένας  Ροβινσωνας ,σε  πολιορκία  της  θαλάσσης ,μάταια  ψάχνω  για  λευκό  πανί, για  ένα  πλοίο  φυγής ,σε  σκλαβιά  που  νέος  ξεκινά και  λήγει  μοναχά  σαν  γεράσεις της  απόδρασης  μου  οι  στόχοι, κομμάτια  ανοιχτής  πληγής…!!!!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Η πορεία  προς  το  μέτωπο  με  τις  ιαχές, ενός απελευθερωτή η  λαμπρή  στολή  της  πατρίδας, με  εμβατήρια  φανταιζί οι  ρητοριες πολιτικών που  έχουν ,μνήμες λαών  εμπορευτεί  τα  μωρά  που  σφαχτήκαν όσο κρεμόταν  στης  μάνας  πάνω  το  βυζί…!!

Τα μάτια  σου  στρατιώτη  είδαν, τον λαβύρινθο  των  χαρακωμάτων, στο  μαύρο  έρεβος  της  νυχτος,οι  σφαίρες  πυροθανατα  ήταν αστέρια, η  ατελείωτη σιωπή προσκλητήριων  μα  και μοναξιά  των  πτωμάτων ,υπαίθρια  νοσοκομεία ,μορφίνη και  ακρωτηριασμένα χεριά..

Μιναρέδες  και  σταυροί, οι  θεοί άραγε  να πολεμούν πίσω  από  τις  στολές ,κάνεις  θεός δεν  άκουγε των  κοριτσιών που  βίαζαν την  κραυγή ,στα  βάθη  της ανατολής εκεί ,σε  πορφύρες  αυλές ,τότε που  θέριεψε  των  όπλων η τρομερή κλαγγή…!!!

Τώρα που  θάμπωσαν τα  παράσημα, οι  μεγάλες  πατρίδες κι  οι ρητορείες ,ο  γυρισμός  μια  Οδυσσέα ,μα  που  να  επιστρέψεις  ηττημένος γιατί  γίνονται  οι  πόλεμοι ακόμη έχεις  απορίες εχθρός  είναι  ο  αλλόθρησκος ? ο  διαφορετικός  ο  ξένος..!!

Τώρα  στη  μαύρη  υποχώρηση καμένη γη, σφαγή και  γιαταγάνι συνωστισμένοι προσφυγές , σε  βάρκες πυρπόληση και  αφορισμός, και  όλο  συλλογίζεσαι το  νησί  σου το  ψάρεμα  με  πυροφάνι ,καθώς  σε  βρίσκει  ο  θάνατος ,και  της  προκυμαίας ο  πνιγμός….!!!!!!

                      01/05/11

ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΙΔΙΚΟΤΙΤΑ

                    

Θα  αποδράσω  κάποτε  μες του Νιλς χολκερσον  το  ταξίδι  το  θαυμαστό, στην  πλάτη μιας  χήνας, στους  καταγάλανους  ουρανούς θα  αφήνω  πίσω  πολιτείες σπίτια  και  ασήμαντες  δουλείες  χωρίς  να  νοιαστώ, σε  ορίζοντες  θα  ακροβατώ σε  αιθέρες  μακρινούς…!

Στου  Ιουλίου  Βερν, το  Ναυτίλο  θα  γίνω  επιβάτης  του  βυθού, είκοσι  χιλιάδες  λεύγες μακριά, από  τον  άθλιο πολιτισμό θα  δω  το  Άστρο  του  ουρανού, και  το  μαργαριτάρι του θαλασσιού  ανθού, των  Ίνκας  θε  να  ακούσω ,της  αγάπης  τον  αρχαίο  χρησμό…!!!

Με την  Άλικη  θα  ερωτευτω,εκει  στη  χωρά  των  θαυμάτων και  στα  ταξίδια  του  Γκιουλιβερ,θα  γίνω  συνεργός θα  ζωντανέψουν  ξαφνικά  οι  καρδιές  θαμμένων  αγαλμάτων που  θάψε  μαζί  με  την χαμένη  παιδικότητα ,  ένας  κακός  αρχηγός

Στις  σελίδες του  μικρού  ηρώα, φίλος  θα  γίνω  του  Γιώργου  Θαλασσή με  τον  αστείο  Σπίθα  θα  πολεμώ ,τους  γερμανούς  στην  κατοχή ,πλάι  μου  θα  χω  στα  ταξίδια  φίλη  μου  την  πιστή  Λασι σε  κάποια  παραμυθένια  ζωή  ,του  Άντερσεν σε  καινούρια  εκδοχή…!!

Ίσως  να  γίνω  ακόμη  ένας  ,Δον Κιχώτης που  κυνήγα  παραληρήματα  και  την  ψεύτικη  ομορφιά  κάποιας  Δουλτσινεας σαν  Οδυσσέας να  ψάχνω την  παιδικότητα  με  άτεχνα  ποιήματα ,να  γυρεύω  κόσμους  φανταστικούς ,και  ψυχούλα  αγάπης  νέας…!!!

                 09/07/11

ΛΟΥΖΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

ΛΟΥΖΕΤΑΙ Η  ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Λούζεται η αγάπη μου στα γαλάζια νερά της νήσου Λοφοτέν

Αστέρια έχει στα μαλλιά, και το φεγγάρι για χτένι

Αρωμάτισαν τα νερά ,και πυρσούς οι  άγγελοι  καιν

Και κάποιας γονιμότητας θεά, το νυφικό της υφαίνει..

Λούζεται η αγάπη μου ,ως και ο ήλιος έχει χλομιάσει

Στις εκβολές των πόταμων λούζεται, σε νερά  αγιασμένα

Νερά που θα ποτίσουν ,χέρσα χώματα και όσους έχουν διψάσει, μαλλιά που  φιλοθροιζουνε στον άνεμο λυμένα .

Λούζεται η αγάπη μου, και γινικε μελί  η  ανθρωποθάλασσα

Οι κρίνοι ξανάνθισαν ,στο γυμνό πορσελάνινο της  σώμα

Πουθενά η ομορφιά σου δε χωρει,εφτα καθρέπτες χάλασα

Και μια ζωή μίσεψα, για το σαρκώδη σου  στόμα..!!!

Σου φερα χτένια από ήλιο ,και κοραλλιών μαργαριτάρια

Στα πόδια  σου μπροστά ,την ψυχή μου πάρε για να ντυθείς

Να μην  κρυώνεις σαν  σε πάω ,στων αστερισμών τα φεγγάρια

Να κινήσουμε την αυγη,αιωνια  κοντα μου  να ρθεις..!!!

20/05/11

ΔΕΝ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

ΔΕΝ ΑΝΕΣΤΗ  Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ.

Χριστός ανέστη θα  πούμε και πάλι ,την μεγάλη  εβδομάδα

Με τυμπανοκρουσίες ,πυροτεχνήματα και περισσή  χαρά

Θα  σπάσουμε κόκκινα αυγά, θα  πάρουμε ιερό φως για την λαμπάδα, θα επιδείξουμε τα ρούχα της  ανάστασης τα φανταχτερά..!!

Μα δεν ανέστη ο Χριστός ,για τα παιδιά τα υποσιτισμένα

Δεν ανέστη ο χριστός ,στων πολέμων εκεί τις κρεατομηχανές

Στις φάμπρικας  των εργατών, τα χεριά τα ροζιασμένα

Στων κοριτσιών τα μοιρολόγια  σαν μένουν  ορφανές…!

Δεν  ανέστη ο  χριστός έχουν ακόμη μεγάλη Παρασκευή

Τα παιδιά της Αφρικής  που έχουν χολέρα και τύφο

Δεν ανέστη  στον άστεγο, που γυρεβει φαγητό στα σκουπίδια να βρει ,πως  εκεί πάνω  στον  σταυρό δεν έλυσε του κόσμου τον γρίφο ? ..

Περιφέρουν τον επιτάφιο ακόμη, οι χήρες  ηρώων που αγνοούνται, αθώοι  μελλοθάνατοι σε φύλακες που τον κόσμο γύρεψαν  να   αλλάξουν ,παιδιά  σε  καταφύγια  πολέμου ,που  τα  βράδια φοβούνται, για  τους ιδεολόγους που  φαρισαίοι θα τους αφαιμάξουν…!!

Δεν ανέστη ο χριστός ακομη,για όσους  στον κόσμο πονουνε

Χριστός ανέστη για εμάς ,οι ίδιοι εμείς που τον σταυρώνουμε

Εμείς οι  ίδιοι που δίνουμε ξίδι, σε οποίους διψουνε

Και τον Γολγοθά φτωχών και αδυνάτων ,συνεχώς ψηλώνουμε..!

     26/04/11