Ο Γιωργής ο αλαφροΐσκιωτος σφουγγαράς της Καλύμνουτις νύχτες έλεγε σαν βουτάς ,βλέπεις ξανθιές γοργόνες
γδύνονται εδω σιμά ,μες την αγκάλη μου !!
χαϊδεύουν τα στήθη τους με θαλάσσιες ανεμώνες.
Νυχτιές παντα πήγαινε ,σε βάθη που δεν τολμούσαν αλλοι
με μια ανασα εβλεπε , γυμνούς θυλικους αγγέλους
σε σεντόνια ξάπλωνε σε μια φεγγαροπολη
ήταν λέγαν η αρχη αυτου του φριχτού του τέλους.
Το κορμί του εβασανιζε διχως αερα να αντέχει
οραματογενιματα ηταν λέγαν ασφυξίας και ζάλης
πως το μυαλό του σάλεψε , και σε αβυσους τρέχει
η ταχα ειναι απόρροια ,θαλάσσιου χασισιού κραιπάλης.
Ειδε έλεγε εκει του κοσμου ολου τα πλουμισματα
αν στον πυθμένα έφτανε , θ αγαπαγε για παντα
μια νύχτα βούτηξε βαθιά στα ασημοκυματα
δεν είχε αγαπωμισησει πότες ,είπε ως τα τριάντα..
Κάποιες αφέγγαρες βραδιές ,στις Καλύμνου τα ανοιχτά
η μορφή του φαίνεται σαν οφθαλμαπάτη
οι σφουγγαράδες φορούν ιερά φυλαχτά
και πάντοτε ξορκιζουνε το κακό μάτι..
10 04 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου