Πλεμε μες τα ολομπλεδα νερά σαν αφορισμένοιτο τιμόνι εχει σπάσει ,και εχει λυθεί η καδένα
η άγκυρα χαμένη ,και η λάμψη των αστρων σβησμένη
σαλεβουν οι βύθοι με θαλασσοτερατα οργισμένα..
Στα στοιχιωμενα πέλαγα ψάχναμε θαλάσσιους θησαυρούς
την λαμψη των χρυσαφιων ,θαμενα με σκελετούς
σε κόλασις και αβυσους ,υγρούς παγερούς
να μας προσμένουν οι θαλασσομορφες δαγκάνες τους...
Την δύναμη του χρυσαφιού ρουμπίνι και ζαφείρι
κινισαμε μια φορα ετσι να πλουτιστουμε
το μαγικό να σου χάριζα τις Τροίας το ποτήρι
και υστέρα ερωτογενιτοι ξανα να αγαπηθούμε.
Τον τάφο του Μ Αλέξανδρου εσυλισαμε
τιμβωρυχοι στις μακρινες Ινδίες
τον γορδιο δεσμο και εμεις τον ελυσαμε
με αίμα, σπαθί ,και ληστείες.
Τον άγιο Σταυρό του Ιησού τεμαχίσαμε
και τον πουλήσαμε για χρυσό ,φλουρί και ασήμι
την ντροπη μας σε κοινές γυναίκες σβήσαμε
οσπου να πνίγει των τυψεων η μνήμη.
Τις θαλάσσιες τις Αιγύπτου τις πυραμίδες
εκουρσεψαμε των Φαραώ ,την Χρύση σαρκοφάγο
μετα ανεμοχαθηκαμε περα απο τις μαλβιδες
και η καρδια μας πέτρωσε ,αίμα, καρφί ,και πάγο.
Εκει ηταν που θαλασσοπνιξαμε μαυρους ιθαγενεις
καταραμενοι τωρα βυθιζουμε ,μαζι με ολα τα λαφιρα
στων βυθων τις καρδιες, και σε εκτασεις αχανεις
και ηταν η αγαπη σου , το μονο πια που καταφερα....
ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ Ν ΚΑΒΑΔΙΑ.
03 04 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου