IΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ .

θα ταξιδέψω μια βράδια ,στου κόσμου την δημιουργία
στου Μιχαήλ Άγγελου της αναγέννησης την εικόνα
στις θαλάσσης των ναυτικών ,την προστάτιδα Αγία
στου Καραβάτζιο του θεου Βάκχου τον αμπελώνα.

Στου Ιερώνυμο Μπος την κόλαση θα ταξιδέψω
στον κήπο της αμαρτίας ,και της ηδονής
του Ντα Βίντσι τα μυστικά κρυφά θα κλέψω
της Μόνα Λίζα το αίνιγμα ,και της ιπτάμενης μηχανής

Του Ρέμπραντ μια αυτοπροσωπογραφία,θα γίνω
τραγική ,και του Γκόγια οι μαύρες ζωγραφιές
τυφλός σαν αυτον ,στα στέρνα θα απομεινω
να σβήσω θα εύχομαι ,με του Βαν γκονγκ τις ευχές.

Στις Ταϊτής την θάλασσα θα γίνω ο Γκογκέν
και στου Μόνε τα νούφαρα βαθια θα κολυμπήσω
οι Δεσποινίδες της Αβινιόν , τα χείλη θα μου καιν
με τη σχέδια του Ζερικό ,μακριά θα αρμενίσω.

Φίλος θα γίνω του Λοτρέκ στα καμπαρέ της Μονμαρτης
και του Ντεγκά θα αποπλανώ ,τις μπαλαρίνες
στα Ηλιοτρόπια θα πονώ , και θα ειναι Μάρτης
και η Γκουερνικα να φτιαχτεί ,επήρε έξη μήνες

Και θα έρθω εδώ ξανά ,στου Ελ Γκρέκο το χώμα
να προσκυνισω Έλληνας , τον αρχαίο πολιτισμό
τα λευκά αγάλματα ,και τον Παρθενώνα
και εκείνο για τέχνη και αγάπη , που λέει χρησμό....

Ο ΣΦΟΥΓΚΑΡΑΣ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ..

Ο Γιωργής ο αλαφροΐσκιωτος σφουγγαράς της Καλύμνου
τις νύχτες έλεγε σαν βουτάς ,βλέπεις ξανθιές γοργόνες
γδύνονται εδω σιμά ,μες την αγκάλη μου !!
χαϊδεύουν τα στήθη τους με θαλάσσιες ανεμώνες.

Νυχτιές παντα πήγαινε ,σε βάθη που δεν τολμούσαν αλλοι
με μια ανασα εβλεπε , γυμνούς θυλικους αγγέλους
σε σεντόνια ξάπλωνε σε μια φεγγαροπολη
ήταν λέγαν η αρχη αυτου του φριχτού του τέλους.

Το κορμί του εβασανιζε διχως αερα να αντέχει
οραματογενιματα ηταν λέγαν ασφυξίας και ζάλης
πως το μυαλό του σάλεψε , και σε αβυσους τρέχει
η ταχα ειναι απόρροια ,θαλάσσιου χασισιού κραιπάλης.

Ειδε έλεγε εκει του κοσμου ολου τα πλουμισματα
αν στον πυθμένα έφτανε , θ αγαπαγε για παντα
μια νύχτα βούτηξε βαθιά στα ασημοκυματα
δεν είχε αγαπωμισησει πότες ,είπε ως τα τριάντα..

Κάποιες αφέγγαρες βραδιές ,στις Καλύμνου τα ανοιχτά
η μορφή του φαίνεται σαν οφθαλμαπάτη
οι σφουγγαράδες φορούν ιερά φυλαχτά
και πάντοτε ξορκιζουνε το κακό μάτι..
10 04 10

ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΠΛΙΣΤΙΑ

Πλεμε μες τα ολομπλεδα νερά σαν αφορισμένοι
το τιμόνι εχει σπάσει ,και εχει λυθεί η καδένα
η άγκυρα χαμένη ,και η λάμψη των αστρων σβησμένη
σαλεβουν οι βύθοι με θαλασσοτερατα οργισμένα..

Στα στοιχιωμενα πέλαγα ψάχναμε θαλάσσιους θησαυρούς
την λαμψη των χρυσαφιων ,θαμενα με σκελετούς
σε κόλασις και αβυσους ,υγρούς παγερούς
να μας προσμένουν οι θαλασσομορφες δαγκάνες τους...

Την δύναμη του χρυσαφιού ρουμπίνι και ζαφείρι
κινισαμε μια φορα ετσι να πλουτιστουμε
το μαγικό να σου χάριζα τις Τροίας το ποτήρι
και υστέρα ερωτογενιτοι ξανα να αγαπηθούμε.

Τον τάφο του Μ Αλέξανδρου εσυλισαμε
τιμβωρυχοι στις μακρινες Ινδίες
τον γορδιο δεσμο και εμεις τον ελυσαμε
με αίμα, σπαθί ,και ληστείες.

Τον άγιο Σταυρό του Ιησού τεμαχίσαμε
και τον πουλήσαμε για χρυσό ,φλουρί και ασήμι
την ντροπη μας σε κοινές γυναίκες σβήσαμε
οσπου να πνίγει των τυψεων η μνήμη.

Τις θαλάσσιες τις Αιγύπτου τις πυραμίδες
εκουρσεψαμε των Φαραώ ,την Χρύση σαρκοφάγο
μετα ανεμοχαθηκαμε περα απο τις μαλβιδες
και η καρδια μας πέτρωσε ,αίμα, καρφί ,και πάγο.

Εκει ηταν που θαλασσοπνιξαμε μαυρους ιθαγενεις
καταραμενοι τωρα βυθιζουμε ,μαζι με ολα τα λαφιρα
στων βυθων τις καρδιες, και σε εκτασεις αχανεις
και ηταν η αγαπη σου , το μονο πια που καταφερα....

ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ Ν ΚΑΒΑΔΙΑ.
03 04 10

ΕΝΑ ΠΟΤΙΡΙ ΘΑΛΑΣΣΑ..

Ένα ποτήρι θάλασσα σου χω καιρο ταμένο
τον κόσμο ολο ανασκαψα τον σαθρό η τον μαργαριταρένιο
το χαμογελιο σου θύμηση , το ουρανοφωτισμενο
το στοιχειό της θαλάσσης δεν ειχες ιδωμένο.

Την ασυνορι την θάλασσα δεν είχες δει ακομη
πως τα γαλαζα κύματα ζαλίζουν τις σημαίες
μονο τα μάτια σου είχαν δει,χύμα ,σοδειά και αλώνι
το μυαλό σου ανεμογυριζε στις αγνωστες προκυμαίες

Πότε σου δεν τεμάχισες τις καρδιες φαλαινών
τα σπαθιά δεν χόρεψαν στις φυλές κανιβάλων
προφητικά δεν ακουσες λογια κακων αιώνων ,
για αίμα ρακί και βύθισή ,πλοιαρίων μεγάλων

Με τα χίλια γραματα μου του κίτρινου πυρετού
θάλασσα θα σου στελνα μαύρου ωκεανού
μαζι με χάρτη θησαυρού ενος παλιού γραπτού
μα ειναι πειρατογενιματα ενος αρρώστου νου...

Ενα ποτήρι θάλασσα το ηπια πριν στο δωρίσω
στον κυματισμό εμεθισα των τροπικών νησιών
αν το γευτεις και συ θα δεις ποσο θα σ αγαπησω
ίσως πιο πολύ απ τη δύση των ισημεριών.
31 03 10

ΔΙΚΑΣΜΕΝΑ

Στου αφρισμενου κύματος την οφθαλμαπάτη
ταξιδοχωρεβουμε στη δίνη καρχαριών
στα ύψη ουρανών στου φεγγαριού την Πλατή
λιμανιζουμε κενοί σε στήθη κοριτσιών

Η δίνη της θάλασσας η φαρμακορουφιχτρα μοίρα
μαγνήτης η θαλασσινή ,αγκάλη της αβύσσου
του φίλιου σου αμβλύνεται ,η ερωτική σου πλημμύρα
καθως του κεριού μου μια φωνη μου λεει σβησου...

Πολύ ισως να σε ψαξα σε λαβές και λαβωμένους
ολάκερους χρονους να χασα σε αυτο το γυροβολι
πολύ να δαιμονοπαλαιψα με κόσμους κολασμένους
μα παντα αναλογίζομαι το ερωτικό σου βόλι

Σε ποσα σημεία του σώματος,ειμαι στιγματισμένος
τοσα οσα λιμάνια επιασα ,και εκαπνισα φτιαγμένος
κορίτσια που εγελασα άγουρα, και ητανε παρθένα
δεν ελησμόνησε ο θεος μου τα χει δικασμενα..

Και τωρα που ξεστράτισα χωματανθρωπος στη γη
ποτισμένος απο θάλασσα και τη δικη σου μνήμη
κέρασε με της σαρκος σου ,την κόκκινη σφαγή
δωσμου στο βυθοσκοτος σου ,το φλογερό καμίνι..
29 03 10