Ο αλτεμ απο τη βομβαη αρμενιζε στου καραβιου την πλωρη ετοιμογερτος
για βουτια στα χαη ,η ματια του ανεμιζε σαν απο χωρα μακρινη ξενοφερτος.
Σαρακι καραβιου καρδια του τριπια σαν βυθισμενο ναυαγιο
ελεγαν χαμιλοφωνα δαιμονας πως ηταν που εμοιαζε με αγιο.
Νυχτιες σαν ουρλιαζε στον ανεμο κοντρα λουφαζαν οι ναυτες ,κραυγες ηταν πονου
λεγαν πως μαχαιροθικε απο μια μικρη τζοκοντα λαβωματια που δεν ξεπλινε
η θαλασσα του χρονου.
Η αγαπη του να χωρεσε σε ανεμωλογια ? οι ανεμοι του σφυριζανε ηχους το ονομα της
οσες σταμπες κι αν χτυπισε σε κατογια καμια δεν τον εφερε πιο σιμα της.
Εκεινη η μικρη τζοκοντα με το αινιγμα της τον καλουσε στο βυθοσκοταδι
η ζωη και ο θανατος χαρισμα της βουτιξε κοντα της ενα φεγγαροβραδι.
Και εγω που δεν αγαπησα ποτες μου τοσο λεω πως ειμαι τυχερος που ανεραστος
απο αγαπη ετσι δεν θα τελειωσω μα απο μοναξια καταγελαστος..
14 03 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου