Στις θάλασσες του νότου αρμενίζουμε μια στιβα ποντοπόροι του ολέθρουουρανο αντενες και βυθούς ατενίζουμε ,εδω στις πρωτόγονες φυλές
του νεθρου.
Εδω τα ματια γίνονται μαβια μαργαριτάρια,
φυλες κανιβαλιζονται ,στις φωτιες του ανεμου
τις πλω ρης εβυθισανε τα εμπροστια φαναρια
,αγάπησες αραγε ποτε; το ειδωλο μου.
Εδω σφυρίζουν θάνατοι και βελη πυρωμένα ,
αγριες γυναίκες μου κεντουν πλοκάμια το λαιμο μου.
αστερια φάροι του ουρανου,μενουν αναμενα
καθως βυθίζουν ,ουρανοι μαζι με τον καημό μου.
Με πόσες κοιμήθηκα εχω λησμονήσει πολλές θαρρώ σαν θάλασσες ,σε πλατη αλλα και μήκη
πολλή ισως να εκαπνισα θαλασσινό χασίσι ,μα οτι ακομη απέμεινε σε σενα ναι ανήκει
Και τωρα που ξεβραστικα αναλατο κοχύλι, λησμονημένος απο θεους και θαλασσοανθρωπους
δώσου των δυο σου θανάτων, το μαυρο σου το χείλη,
κουρσεψε την αγαπη μου, με οσους εχεις τροπους..18 03 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου