ΔΙΧΑΣΜΟΣ..

Σε κάποιο λιμάνι εξωτικό γνώρισα ενα θλιμμένο ναυτικό
που ξύπναγε στον ύπνο του απο τραύμα ερωτικό.

Αγάπησε λεγαν οι ναυτικοί ,γυναίκα αλλόθρησκη εξωτική
γυναικα που τον προδοσε για μια πίστη ε......

Στις θάλασσες έψαχνε να βρει το είδωλο της
μα μάταια τον βασάνιζε αυτή και ο θεος της.

Καταρα και ασέβεια βαριά ,στις θαλασσες αποδιωγμένος
λεγαν στην ύβρη επεσε και ηταν πια χαμενος .

Δεν ξερω πια τη ναγινε ,σε ποιες θαλασσες αρμενίζει
μα ειμαι σιγουρος η αγάπη ακομη τον βασανίζει.

Και εγω που ειμαι στεριανός ,φοβάμαι πως τον γνωριζω
τον βλεπω στον καθρέπτη μου μα ποια δεν τον ορίζω..
10 06 03

ΚΟΚΙΝΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ

Κάτι απολίτιστες φυλές στα βάθη της μαύρης ηπείρου
αρχαία εχουν έθιμα και παθη στο χαος του άπειρου

ριζωμένο έχουν στην πιστή τους ενα έθιμο φριχτό
που τελειώνει παντοτε , με φόνου ουρλιαχτό

Τις πρωτότοκες κόρες τους στους θεους προσφέρουν θυσία
και είναι ο φονος αυτος η μεταφυσική τους ουσια.

Έπειτα όλοι τους μαζι με θρήνους, φωνες και σταχτες
χορεβουν στην πανσέληνο ,για εφτα κολασμενες νύχτες

Ο γηραλέος μάγος τους με παγερή ιερότητα
επικλήσεις λεει κραυγάζοντας για εύνοια και γονιμότητα

Οι θρύλοι λενε οι παλιοί πως οσοι είδαν άγριων τελετες
γυρίζουν στον κοσμο τρελοί με φράσεις ακατάληπτες

Μα οι γνωστικοί ισχυρίζονται ,πως οι αιμοσταγείς τελετές
ειναι μύθοι που φανταστικαν αλλοπρόσαλλοι ποιητές...
19 06 98

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ..

Ναύτης σαν πεθάνει στη μέση ενος ταξιδιού
απο συνήθειο παλιό ,σβήνουν τα φωτα του καραβιού

Όλοι τους αμίλητοι σε σειρές, στην πλώρη στέκουν
και στο σκοτάδι τα δάχτυλα τους σε σχήμα Σταυρού τα πλέκουν

Ύστερα τον διαβαζουνε στον άνεμο παντα κοντρα
ψαλμοί που δεν ακούγονται για την ψυχή του αποντα.

Στα γαλάζια βάθη της καθως ενταφιάζεται
ο καθενας ναυτικός το ιδιο τελος φαντάζεται

Πλοία σαν συναντιούνται και εχουν φώτα σβηστά
οι ναυτες προσεύχονται παντοτε φωναχτά

Τη θάλασσα οταν κοιτας και βλεπεις στα βάθη φωτιες,
ψυχές ειναι των ναυτικών που αχνοκαινε τις νυχτιές...
19 06 98

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ..

Ημίγυμνες στηθοκορες του αφιονισμενου νερου χορεβουν στους βυθούς των
ωκεανων.Ειναι τα Μάγια τους στο χρωμα του πορφυρού
καινε με φλόγες σαλών πυρομανών .

καπότες να ονειρευτήκαμε των νερών την σιωπή
μαζι τους να βυθίζαμε στα ονειροπαλατια
καθως εμπαινε η θάλασσα στου καραβιου την οπή
ειδα τις κορες των νερων ,με τα άδεια μου τα ματια.

Τοσα ταξίδια ,ουρανοί και θαλασσωπνιγμενοι
τον κοσμο που κουρσεψαμε το κόκκινο χρυσάφι
στοιχειών νερου ήμασταν κρυφά , αγγελομαγεμενοι
οσπου να γίνουν οι βυθοι ,ερωτικοι υγροί μας τάφοι

Στα σώματα μας η σιωπή ανεμοκεντιμενη
σπαθιά ματιών μας πνιγούνε ιέρειες γοργόνες
έλξη ερωτική σαν κηπο ανθισμένη
να ειναι τα Ανθή του βυθού, η θαλάσσιες ανεμώνες.?
25 03 10

ΜΙΚΡΗ ΤΖΟΚΟΝΤΑ

Ο αλτεμ απο τη βομβαη αρμενιζε στου καραβιου την πλωρη ετοιμογερτος
για βουτια στα χαη ,η ματια του ανεμιζε σαν απο χωρα μακρινη ξενοφερτος.

Σαρακι καραβιου καρδια του τριπια σαν βυθισμενο ναυαγιο
ελεγαν χαμιλοφωνα δαιμονας πως ηταν που εμοιαζε με αγιο.

Νυχτιες σαν ουρλιαζε στον ανεμο κοντρα λουφαζαν οι ναυτες ,κραυγες ηταν πονου
λεγαν πως μαχαιροθικε απο μια μικρη τζοκοντα λαβωματια που δεν ξεπλινε
η θαλασσα του χρονου.

Η αγαπη του να χωρεσε σε ανεμωλογια ? οι ανεμοι του σφυριζανε ηχους το ονομα της
οσες σταμπες κι αν χτυπισε σε κατογια καμια δεν τον εφερε πιο σιμα της.

Εκεινη η μικρη τζοκοντα με το αινιγμα της τον καλουσε στο βυθοσκοταδι
η ζωη και ο θανατος χαρισμα της βουτιξε κοντα της ενα φεγγαροβραδι.

Και εγω που δεν αγαπησα ποτες μου τοσο λεω πως ειμαι τυχερος που ανεραστος
απο αγαπη ετσι δεν θα τελειωσω μα απο μοναξια καταγελαστος..
14 03 10

ΟΙ ΦΑΡΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ.

Στις θάλασσες του νότου αρμενίζουμε μια στιβα ποντοπόροι του ολέθρου
ουρανο αντενες και βυθούς ατενίζουμε ,εδω στις πρωτόγονες φυλές
του νεθρου.

Εδω τα ματια γίνονται μαβια μαργαριτάρια,
φυλες κανιβαλιζονται ,στις φωτιες του ανεμου
τις πλω ρης εβυθισανε τα εμπροστια φαναρια
,αγάπησες αραγε ποτε; το ειδωλο μου.

Εδω σφυρίζουν θάνατοι και βελη πυρωμένα ,
αγριες γυναίκες μου κεντουν πλοκάμια το λαιμο μου.
αστερια φάροι του ουρανου,μενουν αναμενα
καθως βυθίζουν ,ουρανοι μαζι με τον καημό μου.

Με πόσες κοιμήθηκα εχω λησμονήσει πολλές θαρρώ σαν θάλασσες ,σε πλατη αλλα και μήκη
πολλή ισως να εκαπνισα θαλασσινό χασίσι ,μα οτι ακομη απέμεινε σε σενα ναι ανήκει

Και τωρα που ξεβραστικα αναλατο κοχύλι, λησμονημένος απο θεους και θαλασσοανθρωπους

δώσου των δυο σου θανάτων, το μαυρο σου το χείλη,

κουρσεψε την αγαπη μου, με οσους εχεις τροπους..
18 03 10

Η καταρα

Φεύγανε τα πλοία απ το μόλο και αρμένιζε η σημαια στο κατάρτι
κατω απ του πανιου το θολο, ο καπετάνιος έμοιαζε με ανταρτι

Τα κανονια μαυροκαπνισμενα κατω απο τους ίσκιους των ανδρών
Και τα ψαρια γυρω πεθαμενα,απο την αμαρτια των φαιδρων.

Φούσκωσε ο σιροκο τα πανια μες τη νυχτα του εωσφορου
σε ειδα να σφίγγεις τα σχοινια πλαι στο νησι του ποντοπορου.

Και οσο η καταρα της γυρνά μεσα στο σαπιο μυαλό σου
φοβασαι πως ειλικρινά χανεται το ειδολο σου.

Τον σταυρο της που κρυφοφυλαγες τα ματια σου εχει βουρκώσει
μεθυσμένος θα γελαγες ,μα το ρακι το εχουν νερώσει!!!!

Τις θαλασσινές αψίδες στο ταξιδι του βυθου,
σε ρωτισα αν ποτε το ειδες, το μπουμπουκι του ανθού...
98.

ΦΩΤΑ ΘΑΛΑΣΣΗΣ.

Εφυσαε η αναυτρα απο νοτια στου πηδαλίου την απλα
Και ο αναβασος αναριγα, καθως καιει η λαβωματιά

Επήρε το αμπάρι νερασματα,και η πισα μαυριλες εσταζει
και ο ναυτης να κοιτάζει ,των ματιων του τα γερασματα.

Ο σημ ο νηλ ,και η αναδενα, οι γατες μας εψες
εψοφισαν με ποντικοφάρμακο, αραγε να αγάπησαν τον αναμακο
που τις τάιζε χαλασμενο ταμπακο.!

Κι ο Ναφ ο Εγγλέζος ο καμπούρης , που τα χει με μια κοκετα
λενε πως στα ναυάγια πετα , πως ειναι ο καταραμένος γουρης.

Ολο σιμώνουμε στερια μα αυτη βυθίζει,η ειναι μαγεματα γοργονας
που κυνηγάμε απο ερωτα μεθώντας, και η ζωη μας
το χαμο της δεν ορίζει..
11 03 94