Ο ΨΑΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ

Ηταν ενας ψαράς  κάποτε ,πέρα απο  τα νησιά του παράδεισου  σε εκείνες τις θάλασσες τις παντοτινά γαλάζιες εκεί  που  οι μύθοι γεννιούνται και στη  συνέχεια  ταξιδεύουν μαζί  με το  κύμα. Ήταν ενας ψαρας μοναχικός που σπάνια του άρεσε η συντρόφια των  ανθρώπων ,αυτο  που ήθελε  ηταν η θάλασσα και τα  κρυφα  μυστικά της ,καθε  βράδυ  αρμένιζε  και  ψάρευε ως το πρώτο  χάραμα ηταν φτωχός και με παλιά βάρκα που εμπαζε  νερα εύκολα .Γι αυτο ενα  όνειρο  ειχε να  πάρει μια καινούρια  βάρκα με ψηλά πανιά και  όμορφο  σκαρί ήταν  δύσκολο αυτο,οι  καλοί  καιροί  ειχαν φύγει ... ! Απόψε ομως  που  αρμένιζε ειχε μια  διαίσθηση παράξενη ισως  έφταιγε το ολόγιομο φεγγάρι  και το φως του,έριξε  τα δίχτυα του λουσμένος απο  το  απόκοσμο  φως και  αμέσως  ένιωσε κατι  Βάρι  ,ηταν τυχερός λοιπόν πρέπει να ηταν κατι  μεγάλο,  τράβηξε με  αγωνία και  κόπο  και τότε ειδε έκπληκτος στα δίχτυα  του μια γοργόνα  να  σπαρταρά ,θα είναι η φαντασία μου !! δεν  υπάρχουν  γοργόνες ! μονολόγησε  ωστόσο ηταν  μπρος του και  η ομορφιά της ήταν  σαν άνοιξη στον  χειμώνα της Ζώης του, τα ματιά της  ειχαν το κρυφό παθός των βυθών,! προσπαθούσε  να ξεφύγει απο το  δίχτυ  μάταια όμως ,τον παρακάλεσε με κλάματα να την αφήσει, αυτος  σκέφτηκε ομως  πως ηταν η μεγάλη του  ευκαιρία θα την  έβγαζε εξω θα γινόταν πλούσιος απο  αυτο το πλασμα του  βυθού ,θα αποκτούσε το  καινούργιο σκαφος του,θα ηταν ο  πρωτος άρχοντας του  νησιού .Πηρε  την απόφαση του και άρχισε  να  τραβα το δίχτυ προς την ακτή,τα  δάκρυα  της ηταν καυτά  αυτος ομως ηταν ενας παγερός βράχος.  Ο  ουρανός άρχισε  να σκοτεινιάζει ξαφνικά  και το φεγγάρι κρύφτηκε άρχισε να πνέει ενας αγέρας που δυνάμωνε η φύση εχει τους νόμους της και  εκδικείται  πάντα αυτούς που  πανε κόντρα  στους αιωνίους νόμους της , η φύση και τα πλάσματα της ακολουθούν παντα μυστικούς προαιώνιους κανονες. Ο ψαρας είδε ξαφνικά  σύννεφα  σιμα  στη  βαρκα ,άρχισε  βροχή  καταρρακτώδες και  αστραπές φώτιζαν τα εξαίσια μάτια της γοργόνας που  έκρυβαν  μέσα τους  ολο το γαλάζιο  των θαλασσών, ο  ψαράς  πάλευε  τωρα  με τα ψηλά  κύματα ,τα  πανια της  βάρκας έγιναν  σε μια στιγμη  κουρέλια και  η παλιά βάρκα  άρχιζε  να μπάζει νερα  -είμαι  χαμένος σκεφτικέ τα  κύματα  τωρα  έμοιαζαν με  πυργους , δε  θα  δω ξανα τη  στεριά  ειπε  φωναχτά  .!
Με  τα τελευταία αυτα λόγια  ένιωσε το εμπρόσθιο κατάρτι να τον χτυπά  με δύναμη στο κεφάλι ,ολα πήραν ξαφνικά ενα σκοτεινό  χρώμα βυθού ,είδε  σε μια  στιγμή ολη του  τη  ζωη τους  ουρανούς,τις  θάλασσες τα  χρονια  που έζησε και τελος κάπου  στην άκρη  της ζωης του  τα θαυμαστά ματια  της γοργόνας .
Άρχισε  να  βυθίζετε  με ταχύτητα μεσα  στη  δίνη της  σκοτεινής καταιγίδας ηταν τόσο νεος για  να  σβήσει στο βυθό ,τοσο νεος που  δεν ειχε  χαρεί τον ήλιο  την άνοιξη τη ζωη  και τον έρωτα.Ομως ξαφνικά μια δύναμη  άρχισε  να τον τράβα  προς  τα πάνω καθώς , η ανασα του άρχισε  να  στερεύει  και να ψάχνει απεγνωσμένα για καθαρό  αγέρα ,ειχε αρχίσει να  πνίγεται και  η  γλυκιά  μέθη του  πνιγμού ειχε αρχίσει  να τον  συνεπαίρνει .
Και τοτε ένιωσε  δυο σαρκώδη  κόκκινα χειλη πάνω  στα δικα του ηταν  ενα φιλί ζωής ,τα  καυτά χείλη της γοργόνας του ξαναδιναν πνοή και αέρα  στα πνευμόνια του ,καμία  ποτε δεν τον ειχε φιλησει ετσι  ήταν βελούδινα τα χείλη της και είχαν ενα άρωμα θαλάσσιας  αύρας . Τώρα πια ηταν σαν δυο εραστές που χόρευαν μέσα στην θάλασσα εναν αρχέγονο ερωτικό χορό  ,αναδυόταν στην επιφάνεια με κυκλικές κινήσεις και πάντα τα χείλη τους ηταν  ενωμένα. Η οργή της φύσης ειχε κοπάσει οταν βγήκαν στον αφρό  η γοργόνα  του χαμογέλασε τρυφερά οταν ειδε οτι ηταν ζωντανός και  του ειπε ψιθυριστά-είχες  ανάγκη τον αγέρα μου  ελπίζω να φύσηξα λίγη απο την θάλασσα  που εχω μεσα μου τώρα πια έχεις κατι  απο μένα πάντα  μαζι  σου και  αυτο ειναι ο αερας της ανασας μου ! 
  Ο ψαρας   αναπνεε τωρα με ανακουφιση ειδε τον ηλιο ξανά και το προσωπο του χαιδεψε ξανα  ο ηρεμος πια αγερας του ανοιχτου πελαγους , ανεβηκε με δυσκολια στην μισοβυθισμενη βαρκα και  αρχισε  να βγαζει τα νερα απο το βαθος της ,κοιταξε διπλα του και ειδε οτι η ουρα της γοργονας ηταν ακομα δεσμια  απο ενα κοματι των διχτιων του , η γοργονα τον κοιταζε σιωπηλη  και με μια εξαψη στα μαγουλα της ,και ο ιδιος ειχε  ενα παραξενο κυμα  εντος του σα να ειχαν ξυπνισει ερωτικοι δαιμονες που επρεπε  να καταπνιξει.
Και τοτε κυριαρχισε μια ταραχη στο μυαλο του η λογικη του εξεγερθικε εναντια  στο παρορμιτικο συναισθημα του, επρεπε  να παρει μια καινουρια βαρκα θα γινοταν πλουσιος και  δεν θα  δουλεβε μερονυχτα ολακερα ,τραβηξε τα δυχτια  και εγκλωβισε την γοργοναχειλια του ομως τον καιγαν ακομη απο το  καυτο φιλι ,για μια  στιγμη διστασε αλλα στο  τελος το  αποφασισε ηταν η ευκαιρια της ζωης του στραφηκε προς αυτην και ειπε.
-Θα ερθεις μαζιστεριαεισαι δικια μου σε βρηκα εισαι  η ψαρια της ζωης μου . Εσυ  θα  μου  προσφερεις τη δοξα της ανακαληψης ενος πλασματος της  θαλασσας ο κοσμος διψα για την μαγεια των βυθων και για  αυτο που ολοι πιστεβαν οτι δεν υπαρχει ,θα φτιαξω για  σενα ενα μεγαλο γυαλινο  σπιτι και ολοι θα μπορουν να θαυμαζουν την απολιτη ομορφια σου !  τα ματια  σου τα μαλια σου θα  προσελκιουν επισκεπτες απο ολο τον κοσμο.
Η Γοργονα που το ονομα της ηταν Νεφελενια τον κοιταζε με λυπη με υγρα μελανχολικα ματια ,δεν εκανε καμια προσπαθεια να ξεφυγει απο τα δυχτια ισως ηξερε οτι ηταν  ανωφελο ,η μπορει καμια φορα και οι γοργονες να μαγεβονται απο στεριανους και να μη θελουν να ξεφυγουν απο τα δυχτια τους.
 Του χαμογελασε δειλα και του ειπε
-Θα ερθω μαζί  σου οπου με πας ,ανηκω πια σε σενα η  στερια ειναι ο μεγαλος μου φοβος ομως δεν μπορω να κανω διαφορετικα  θα σε ακολουθησω εστω  και αν ο στεριανος  αγερας σταματισει την θαλασσια καρδια μου. 
O Ψαρας τραβουσε με δυναμη την γοργονα προς τη  στερια, δεν τον  συγκινισαν καθολου τα  στερνα της λογια η καρδια του  χτιπουσε  δυνατα ειχε ομως ενα κιτρινο χρωμα ,εκεινο της λιρας ,και  αυτο το χρωμα ειναι πιο δυνατο  απο  το κοκκινο χρωμα του παθους  και του ερωτα .
   Σαν  έφτασαν στη στερια έγινε μεγάλη αναταραχή,στο  φτωχό ψαροχώρι γυναίκες μαζεύτηκαν αποριμενες γύρω απο την γοργόνα  ,ενω οι άντρες κοίταζαν αλαφιασμένοι τα γυμνά  στήθη αυτού του θαλάσσιου  πλασματος. ολοι άφησαν τις δουλειές τους και  ενα  μεγαλο  βουητό  απο  φωνές κάλυπτε  την προκυμαία . ο ψαρας  εγινε  ενας μικρος τυχερος  θεος  σε  λιγο  καιρο  ειχε  αλαξει  η  ζωη  του  ολη ,ζουσε  πια  μεσα  στο χρυσαφι  προσπαθωντας να  κρυψει  καποια  ντροπη  που  εκρυβε  βαθια  μεσα  του .  Η γοργονα  ηταν  πια  μερος  ενος  τοπικου  στιρκου  που  στηθικε  στο  ψαροχωρι, Μαραζωνε  μερα  τη  μερα κλεισμενη σε  ενα μεγαλο  ενυδρειο φυλακη !!  ερχοταν  απο  τη  μεγαλη  πολη πληθος  κοσμος  για  να  δουν  το ομορφοτερο  πλασμα της θαλασσας,  μα  η  ομορφια  της  αρχισε  να σβηνει.  Ηταν μια  κολοστημενη  επιχειριση και  το  εισιτιριο  εισοδου  ηταν υψηλο  ο  ψαρας  φορουσε  πια  μεταξωτα ρουχα  και  δεν  ειχε  αναγκη  να  ψαρεβει.  Η ψυχη του  ομως ειχε βυθιστει  στη  θλιψη  ενα  δαγκωμα  στην  καρδια  του τον  εκανε  πια  να  μιλα σπανια γυριζε  ολη  μερα ασκοπα και  απο  μακρια  κοιταζε  το  τσιρκο  που  ευτελιζε την  υπαρξη της  ζωης... Ηταν  ο ιδιος  υπευθινος  για  την  κατρακυλα, και  τωρα  μισουσε  τον  εαυτο του.  Καποια  βραδια  εκαιγαν  τα  χειλη  του παραξενα  απο το  φιλι  της  γοργονας ,ειχε πια  να  κοιμηθει  ημερες  πολλες ,και  το  ειδολο  του  στον  καθρεπτη  ηταν πια  αφοριτο..Ειχε  καταστρεψει οτι  αγαπησε ,πιο  πολυ   στη ζωη  του,και  οι λιρες και  τα  φλουρια  ηταν  πια  αχρηστα  χαρτια.. Μια  νυχτια  που  το  φεγγαρι ελαμπε ογογιομο  με  το  λαμπρο  του  φως σηκωθικε  και  σαν υπνοβατης με  αδειο  βλεμα,πηγε  στη  γυαλινη  φυλακη του ενυδριου, εσπασε  οτι  τους  χωριζε  και  την πηρε αγκαλια με  ενα  σκοτεινο  θυμο   που  του  σκιαζε  τα  ματια , με  το  κορμι της σφιχτα στο στηθος του ετρεξε  γρηγορα  προς  τη  θαλασσα   και  με  μια  ανακουφηση που  του λευτερωσε την καρδια αφησε  την  γοργονα  στο  νερο  ,εκεινη  του  χαμογελασε και  τον  φιλησε  με  παθος  στα  χειλη...!!!
  Δεν  τον  ξαναδε  κανεις  ποτε  πια  ,εσβισε  λεγαν στο  παθος του  για  την  γοργονα  και  στην θαλασσα,  τον  πηρε  αραγε  μαζι  της  στους βυθους  κανεις  δεν  ηξερε,  η  αγαπη  να  ενωσε  την  θαλασσα  με  τη  στερια ?   ψαραδες  λενε  πως  μερικα  ολογιομα  βραδια βλεπουν  πανω  στα  κυματα  στα  λευκα  σεντονια  των  αφρων, την  θαμπη  μορφη  του  ψαρα  θαρεις  εξαιλωμενη,  να κρατα  αγκαλια   την  γοργόνα  , την  δικη  του  πια  γοργονα ...            ΤΕΛΟΣ...