ΓΡΑΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ.

Αγαπητέ κύριε Καβάφη το γραμμα τουτο ειναι φωνές
ιδανικές και αγαπημενες.ξεπερνα τα τείχη που ύψωσαν
κληροδότημα η ποιηση εις τους χρονους
σαν αξαφνα μεσάνυχτα ακουστεί .
Και περιμένοντας τους βαρβαρους
ας χτίσουμε γενιές με ποιηση,ωστε να αντισταθούμε
Οσο μας μενουν κερια ακομα αναμενα.
Ανοίγω και εγω ενα παράθυρο στη ποιηση ποιος ξερει
τι καινούρια πραγματα θα δείξει .Πρόθυμος να υπηρετήσω ,
τις Θερμοπύλες τις τέχνης ,σαν απο καιρο έτοιμος..

21 06 02

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΜΑΤΙΑ.

Αδέσποτα ματια στα σταχτιά πεζοδρόμια
στα κιτρινα φυλλα αρωστου φθινοπώρου
τα προσπερναμε διχως μια συγκατάβαση αγαπης
στα κοκινα φωτα μιας αχρωμης αυγης.

Μας κοιταζουν δειλα φοβισμενες πυγολαμπίδες

ενος δασους υπερβαθου σε ψυχος.
Αδεσποτα ματια που νιωθω ντροπη
σαν με κοιταζουν.
Μπλε,μαυρα,πρασινα Αδεσποτα ματια
που λιγη αγαπη μονο προσμενουν.
Μοναχικα ,θλιμενα, ερωτικα
Αδεσποτα ματια....
23 09 96

.Ο ΠΥΓΜΑΧΟΣ.

Γνωρισα καποτε σε ενα κελι ενα παραξενο καταδικο
που λεγανε στη φυλακη ηταν για φονο αδικο.

ποτε του δεν μιλουσε για τα περασμενα
μα ολοι βλεπανε τα μπρατσα του που ηταν γυμνασμενα.

Δεν ξερω αν φημες ηταν, μα λεγανε ηταν πυγμαχος
ηταν σκληρος και δυνατος ακλονιτος σαν βραχος.

η φυσαρμονικα που ειχε ηταν χαρισμενη
απο αυτη που τον απατισε
γυναικα κοινη μα αγαπημενη.

Δεν ξερω αν μυθος ηταν αν ηταν ενα ψεμα
μα με τη φαντασια μου βλεπω στα χερια του αιμα.

Μουσικες ακουω σαν περπατω καποιες νυχτιες μοναχος
και αναρωτιεμαι μην ειμαι εγω εκεινος ο πυγμαχος...
22 10 99

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ.

Να με προσμενεις πάντοτε σε εκείνη την ξέρα
με σκουριασμένη στενή κίτρινη β
ερα.

Να εισαι τα βράδια γυμνή μακριμαλουσα
τις άκρες των μαλλιών σου που άλλοτε φιλουσα.

Να δίνεις στα σύννεφα πνοή απο πόνο
και στη φαντασία σου να παλαιώνω

Να με μισεις που θαμαι σ αλλα βάθη σ αβύσσους
σε γυναικών οι θανάτων κλειστους παραδείσους

Θα ειμαι σε βυθούς γυναικός θαλασσινής
σε λήθαργο δικαστικά ερωτικής ποινής..
04 03 98

ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ.

Έρχονται πια ήμερες δίχως χρώμα ,θα ξεθωριάζει η αναπνοή μας
θα ειναι τα σπίτια δίχως ένοικους ,και οι αυλες διχως παιδιά
θα σου μιλω χωρίς να εισαι ,στο πλαι μου να με στολίζεις
Έρχονται μερες που θα με κρίνουν καθημερινά και ανελέητα
θα με προδίδουν σαν ρουφιανους πουλημενους.
Και ολα αυτα που ζήσαμε στις λήθης την ιστορία
ενα βιβλίο Ευτυχίας νεκρο και οι μερες του μέλλοντος
πια ειναι οι δικαστές μας...
04 09 05

ΤΑ ΔΑΚΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ.

Τα δάκρυα ενος παιδιού δεν εξαγοράζονται
με οργασμους μεγαλων που συνουσιάζονται

Τα δάκρυα ενος παιδιού χίλια ανοίγουν ποτάμια
θιλιες τις νυχτες γινονται πνιγουν σαν πλοκαμια.

Δεν εξαγοράζονται ουτε με χαμογελα άλλων μυριάδων
δεν ειναι δακρια ειναι αιματα σε πρόσωπα φονιάδων

Τα δακρια ενος παιδιου στη Λίμνη του παράδεισου
φέρνουν την τρικυμία μα και στη συνείδηση σου.

Ενος παιδιού τα δάκρυα ειναι και δικος σου πονος
και αν φύγεις απροσπέλαστος θα εισαι παντα μονος.

Το μαυρο.

Ανοίγοντας μια πέτρα θα βρεις τη μαύρη ψύχη σου
τις μερες τις νύχτες μετρα που κανα έρωτα μαζί σου.

Και παρε μια ανάσα και βυθισου στου μαυρου μου θόλου την νηνεμία
και με την άσπλαχνη μαυρη στοργή σου χάρισε με θανάτου ηρεμία

Να ειναι τα δάση μας μαρμαρένια και ο ουρανος μπλαβής με ζαφείρια
και να χω μόνη μου πια ενια τα πικρα ,τα γλυκα που ήπια ποτήρια

θα φιλιουνται ακομη χίλια στοματα οι θαλασσες θα χουν αλάτι ακόμη
ο ήλιος θα χει χίλια χρώματα ,μα έμενα το μαύρο θα στεφανώνει
13 06 06

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Η ψυχη μου

Η ψυχη μου κατατρωγεται στην καθημερινη ασυδοσια
αμβλινεται στη ρουτινιασμενη μοιρα
εξαιλωνεται στα καθημερινα εργοταξια του ερωτα

καταπλακονεται με τσιμεντα αναισθητης θρασιτιτας.
αποπλαναται απο εκδιδομενες υποκριτικες παρθενες.
καιγεται απο αγαπες πυρομανης ευτελιας.
η ψυχη μου ομως ειναι ολολευκη ακομη
κατι ακομη στα βαθη της δεν μπορει να μολευτει
κατι ακομη εκει ειναι απο φως....
06 09 04

Ακροτιτες..

Ακροτιτες,μικροτιτες ιδεων και σκεψεις
οχλοβοη και ιεροτιτες σε μικροιδων τις στεψεις.

Λαμπροτιτες χρυσοιδης,λογιδρια φανατισμου
με μια γκριματσα αηδις
και επικαλιψη αρωματισμου.

Του ερωτα οι πιθανοτιτες κλιροση λαχειοφορου
και ολα πια ακροτιτες σαν πενα τρελου κονδιλοφορου..
01 09 98

Παραλιλισμος

της γυναικας και της θαλασσας δε ξερεις ποτε τα βαθη
ποση πνιγικαν μεσα τις απ τα δικα τις [παθη.

περιπλανομενος πανω της μαγεβεσαι για παντα
σε κολακεβει ψευτικα σου χτιζει αδριαντα

η γυναικα και η θαλασσα μας παει μακρυ ταξιδι
μας βυθιζει στο καλος της και παντα μας προδιδει...
19 06 98

o kyknos

γαλανοματα γυναικα σε κερινο τραπεζι
στα ματια με ρεμβαζει πινει γουλια γουλια
το υστερο ποτο. ο χωρισμος ειναι εδω
σαν θυελωδες βροχη .
Θελω το τελευταιο λουλουδι
να σου αγγιξω στο μαγουλο και οπτασια να χαθω
απο το παραθυρο.
θαναι η αναμνηση σου ενας κυκνος αιμοφυρτος
που αιμοραγει.
και το αιμα του το κοκινο θα με γερνα θα με γυρνα
σε αγνωστες θαλασσες μοναχικες..
30 03 95
δωρισκος νικος αργυρης εβρος...

Χ

Αν ο θανατος ειναι ο οργασμος της ζωης
τοτε ο ερωτας ειναι η αθανασια της στιγμης.

Αν ο ερωτας ειναι θανατος
τοτε οι νεκροι για παντα ζωντανοι
κι αν ο θανατος ειναι ερωτας
σμιξιμο δυο κοσμων τοτε ο ερωτας
γενεση θανατου....

Στειχια.

τώρα που τα πέλαγα κοιτάω αναλογίζομαι τα πάθη
που στην καρδία μου μείνανε σαν άγκυρα η αγκάθι

Παράξενο μου φαίνεται μα στα βάθη των οριζόντων
βλέπω φιγούρες μακρινές νέων παιδιών γερόντων

Μου φαίνεται πως με κοιτούν με μάτια παγωμένα
πως τα κορμιά αναδύονται από εκτάσεις του πυθμένα

Είναι στιγμές που φωναχτά μαγικά ξόρκια ψιθυρίζω
για τι μου φαίνεται τα στοιχειά η τον εαυτό μου δεν ορίζω!!!
21 10 92

το ταξιδι το τελευταιο..

• καποια εποχη μια ανοιξη εταξιδεψες μοναχη

και μες το σωμα σου βαθια γινοταν καποια μαχη

εφευγες μακρια πολλή απο του χθες τις συμπληγαδες
μα η ψυχη σου καιγοτανε απο αναμενες δαδες

υστερα ανεβηκες σε πετρινα πανω τραινα
και τα μαλλια σου ξεπλεκα ανεμιζαν προς τα εμενα.

θυμηθικα τα λογια σου για το ταξιδι το τελευταιο
και τοτε που δε σ αγαπησα τωρα νομιζω πως φταιω...

• 10 09 92

ΣΥΝΟΘΗΛΕΥΜΑ

εδω μεσα εκτιθομαι στη ραχη του κητους.
σαν ιωνας μεθυσος απο το ρακι τους.

μεθυσμενος υπουλα απο τους λωτοφαγους.
απο ανθρωπους ασυδοτους συναισθηματοφαγους.

στο γολγοθα μου ορθωνομαι ενος σισυφου μια πετρα
πιο μεγαλη απο εμε απο τα δικα μου μετρα.

μιας κλεοπατρας δεσμιος ακομη ενα στολιδι
ενα στα χερια της μικρο ερωτικο παιχνιδι.!!!

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑ

Γυναίκα που με μάγεψες στην μέση της θαλάσσης γινε για λιγο αγνώρηστη μια αγάπη για να πλάσεις
Μάγεψε τα μάτια αυτα στεργία ποτέ μην δουνε δίξε τους τα παλάτια μέσα τους να χαθούνε !!