ΚΑΦΚΑ

Στη σκοτείνια του πύργου σου, ένα λυχνάρι ελπίδας  αχνοφέγγει 

.Μαύρη σοφία στα γραπτά σου ,και η ύπαρξη μας σε δική παράλογη

Το μαύρο φως του κόσμου σου,σιγα σίγα θεριέψει

Μα της γραφειοκρατίας δεν τέλιωσαν οι θανατεροί  κατάλογοι

Σε δική κατηγόρησαν τον κ,χωρις  καμιά αίτια ένοχης

Σε γρανάζια μιας κοινωνιας,που συνθλιβεί  οραματιστές

Ο θάνατος προδικασμένος το γνώριζαν όλοι έξαρχης

Στο τέλος τον δολοφόνησαν σαν το σκιλι,ενας  καθρέπτης κοινωνίας

Με οράματα  του Κάφκα προφητικά ,σαν θέατρο ενός παραλογισμού

Όσο δεν πολεμούμε κατρακυλάμε  έρμαια ,μιας ιδεολογικής πενιάς

Που  γενα  αιμοδιψή  τέρατα ,φασιστικού  ολοκληρωτισμού…

Μετά είδε σαν σε ονειρο,την τρομακτική εκείνη  μεταμόρφωση

Αυτούς που τον  ξεγραψανε,φιλοι και  άνθρωποι  αγαπημένοι

Είσαι μόνο  χρήσιμος  όταν  έχεις,  σπίτι  δαυλειά  και  μόρφωση

Σαν γίνεις  τέρας και  σκαθάρι,  η  ζωή  σου  πια  είναι κολασμένη…!

Τα ημερολόγια του  μαύρος  Ήλιος και τα  γράμματα  στη  Μίλενα

Ύμνος του  ερώτα ,ενός  διχασμένου  μυαλού

Στο  τέλος  της  ζωής  του  σε  σανατόρια, έλπιζε  στα  ξένα

Μα  από φυματίωση  στα 41  ,πέταξε  για  αλλού…!!!

Δεν πρόλαβε  να  δει  την  καταχνιά, που  ερχόταν του  θανάτου

Όσα  προφήτεψε για το παράλογο, τον  ηθικό  μηδενισμό

Όλα εκπληρωθήκαν   ,του  μαύρου κύκνου  το  πέταγμα  του

Της  κοινωνίας, των  αξίων,  και  της  ζωής,  ο πόλεμος έφερε ολέθριο βύθισμο…!