Τα κατάρτια σαν τραμπαλίζονται, στην ανεμολισα του αγέρα και σφυρίζει ο άνεμος ,στα ερμητικά κλειστά παραθύρια ,τότε ακούς στου κρεβατιού σου τη ρέμβη ,του θανάτου μου τη φλογέρα εδω που βρίσκομαι στους τροπικούς ,κάτω απ του πάθους σου την επήρεια ..
Για σε εφτά φορές ,τον κόσμο γύρισα Καραϊβική και Ινδίες ψυχός στην αντάρτικη ,τρίγωνο βερμούδων ,ελπίδα και ακρωτήρι να σε λησμονήσω ήθελα ,σε τελετές των ιθαγενών και κηδείες σε γάμους ανορθόδοξους ,στην άκρη του κόσμου στων λαών το χωνευτήρι...!
Με γυμνόστηθες μιγαδες της Μοζαμβίκης ,και νεγρες γαλανοματες στον ποταπό τον έρωτα λιμάνι ,κρασί και λίρα τη λήθη ήθελα σε κορμιών πουλημένων, τους νέους χάρτες ,μα πάντα έκαιγε η φωτιά και των βυθών σου η πλημμύρα...!
Τις νύχτες που οι άγκυρες,ψάχνουν μάταια στο κύμα το βυθό και οι μούτσοι προσεύχονται τρομαγμένοι ,κοιτάζω μια φωτογραφία που είμαστε αγκαλιά ,και παλεύω να θυμηθώ του έρωτος σου ,και του σώματος σου τη γεωγραφία....!
Νύχτες με καλεί η θάλασσα, που είναι σα τη δική σου αγκάλη με προδίδει σαν εσε ,μα με κράτα δέσμιο της ,νύχτες σαν αυτή γυρνώ ,στην αμαρτωλή ,ακόλαστη, κραιπάλη ώσπου η ψυχή μου να χαθεί ,στον θαλάσσιο εγκλεισμό της ...!!
15/02/11
