Γνώρισα στη θητεία μου σε δουλεμπορικό ,νέγρους φυλακισμένους που σκόρπιζαν κατάρεςγια όλους εμάς που ήμασταν λεφούσι ληστρικό , και τους αλισοδεναμε με ασήκωτες αμπαρες..
Απο Αφρική , Κογκό ,και Αμπουζι , μετα νερο ,ωκεανός και ανθρωποπαζαρι
ο κοσμος πολύχρωμος και φαντεζί ,ζωη και θάνατος ,σε ενα μονάχα Ζαρί .
Δεν ελυσμονισα ,τους αρρώστους ,που βυθίζαμε ,φορτίο που δεν πιάνει κεφαλιού τιμή
για τα κέρδη υστέρα κουβεντιάζαμε , της πώλησης σαν έρθει η στιγμή.
Στου θανάτου εκει τα αμπάρια ,θαρω τον λεγαν Χαουι , μιας φυλής αρχηγό
ο κόσμος μου ειπε θα αλλάξει σαν τα φεγγάρια ,προφιτεψε τοτε μα γελαγα εγω .
Το στερνό του οπιο σαν εκαπνισε , οραματίστηκε στο μέλλον κόσμο αποχρωματισμένο
για όλους τους μαύρους φονους δάκρυσε , την Αύγη τον βρήκαμε στην οροφή κρεμασμένο.
Θαρρώ πως είναι ο κόσμος και ταξιδεύει , ενα πλοίο μεγάλο δουλεμπορικό
να αλλάξει ακόμη παλεύει , με σφαίρα θάνατο και φονικό....
07 04 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου