ΣΙΕΝΑ ΛΕΟΝΕ (ΑΦΡΙΚΗ)

Εκεί στην άκρη της Αφρικής στη Σιένα Λεόνε

νέγροι υποφέρουν με δεινα ,στην Ελευθερούπολη ,λευκοι ιεραπόστολοι τους δινουν
εστω να τρώνε, μα ο εμφύλιος τους θέρισε σαν ασθένεια ύπουλη.

Ετσι ονομαστικέ γιατι εκει δινόταν η Ελευθερία ,μετα απο χρόνια σκλαβιας στα ορυχεία
ανθρωπίνου πονου ,της ντροπής και διαμαντιών εμπορία ,για να στολίζονται οι λευκές
με σμαραγδιων ματωμένη Ευτυχία.

Εκει παιδιά δουλεύουνε βαθια στη γη ,στα σκοτάδια στρατολογούνται ,και με οπλα τον θανατο παίζουνε ,γονεις αδέρφια σφάζονται τα ματωμένα βραδια και οι λευκοί ψυχές , και
διαμάντια ληστεβουνε..

Υπάρχει λενε ενα χωριό ,εκεινο τον αναπήρων χερια και ποδια τους κοψανε σε ενα τρελο
εμφύλιο καθως προσμεναν οι λευκοί ,,να ρθουν μετα με ιαχές σωτιρων
διαμάντια να βγαλουν απο βουνά ,για ολη την υφήλιο ..

Εκει στη Σιένα Λεόνε τύφος, χολερα και λιμός , ιεραπόστολοι γιατροί,
άγγελοι δίχως φτερα με ελλειπή οπλα πολεμούν να ρθει ο λυτρωμός
ανάγκη έχουν και τη δίκη σου ,μικρη προσφορα...
25 05 10.

H ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ).

Μάιο τα ματια έκλεισα και είδα όνειρο μυθικό ,
τον Παλαιολογο και της πόλης , την πολιορκία
ήμουν και εγω υπερασπιστής στων Τούρκων το φονικό
σαν μια που θα έπεφτε ,ακόμη Τροία.

Με μηχανές και κανόνια ο Μωάμεθ ο Πορθητής
στα τείχη έριχνε , να τα διασπάσει
αυτος ο σουλτάνος άγριος και εικοσαετής
Ρωμιές σκλάβες ηθελε να βιάσει.

Ήμουν εκεί στις Αγίας Σοφίας την στερνή λειτουργεια
ο Αυτοκράτορας σαν μίλησε ,για του θεου την Ελπίδα
με τη στολή του την Βασιλική ,ειχε όψη άγια
μετά στα τείχη ψηλά να πολεμα μοναχός του τον είδα

Μα η κερκοπορτα ξεχάστηκε και ορμήσανε μυριάδες
στο πλάι του με ειδα να πολεμώ ,με σπαθι κοφτερό
μπροστά ηταν ο Πορθητής και πίσω γενίτσαροι φονιάδες
τρεις μερες λεηλάτησαν την πολη , με μισός τρομερο..

Τότε παρακάλεσε να βρεθεί χριστιανός ,
να του παρει το κεφάλι
και εγω ημουν χριστιανός ,αυτό ήταν γεγονός
μα εκεί στις μάχης την βουή ,ίσως το καναν άλλοι..

Ξύπνησα αλλόφρων απο το όνειρο ,της μεγάλης μάχης
πόλεμος με τους άπιστους ,και ηταν σα να το ζουσα
μα μια φωνη ψυθιριζε ,σημαδια απο σπαθια θα χεις

στο πλαι του Παλαιολογου μηπως πολεμουσα...??

ΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Το ψέλλισμα της μάνας σου ,να ήταν ευχή η κατάρα ,μαύρο ψωμί στον τόπο σου
μαύρα και τα φουγαρα !!

Το γαλάζιο της θάλασσας το κάρβουνο στ αμπάρια
σου κάναν γκρίζα τη ζωη , με κόκκινα φανάρια

Στις φουρτούνες της θάλασσας ,περπατούμε κουρσάροι
σου κλέβουν λένε την ψυχή ,καθε ολόγιομο φεγγάρι

Και οι πνιγμένοι τις θάλασσας ,τις νύχτες ζητούν παρέα
μα εσυ στιγμάτισες σώμα και νου ,κάπου στην Κορέα .

Πότε σου μην ολόγυμνο σε δει μια αγαπημένη
παρα μοναχα μια κοινή, φτηνή και βρωμισμενη!!

Κι αν γυναίκα της στεριάς , κάποτε σ αγαπήσει
η θάλασσα στα βάθη της για παντα θα σε κοιμίσει..

• 01 06 99

ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ.

Στην άκρη των θαλασσοτοπων , εκεί στα πέρατα ,
ποιητές λένε οτι υπάρχουνε γυναίκες δαιμονικές
απόκοσμα ομορφες ,καλούν για έρωτα
για πράξεις ακόλαστες ,ντροπής μα και ονειρικές .

Εκεί που παντα το κανουνε, μασώντας όπιου σπόρους
λάγνες γυναικες που καίγονται ,ενος ερωτικού παραλιρηματος
βαδίζεις μεθώντας πανω τους ,σε πόθου λεωφόρους
παράξενα τ απόκρυφα τους εξωτικού σχήματος.!

Βόρειος πόλος και νοτιας ,νησιά του παράδεισου
εκει που οι γυναίκες δίνονται με τροπο αλλιώτικο
και ισως σε σκοτώσουν μες την ηδονή σου
εκει για έρωτα δίψας , απόκοσμο μα και υλικό

Εκει που τόσοι ερωτοχαθικανε
την στιγμή του οργασμού,βυθιζανε το κόκκινο μαχαίρι
πύλες τα ποδια ανοιχτά ,οσοι μπήκαν σβησανε
σε ενα θανάτου λευκό , ερωτικό Περιστέρι.
23 04 10

ΠΛΟΙΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΚΟ.

Γνώρισα στη θητεία μου σε δουλεμπορικό ,νέγρους φυλακισμένους που σκόρπιζαν κατάρες
για όλους εμάς που ήμασταν λεφούσι ληστρικό , και τους αλισοδεναμε με ασήκωτες αμπαρες..

Απο Αφρική , Κογκό ,και Αμπουζι , μετα νερο ,ωκεανός και ανθρωποπαζαρι
ο κοσμος πολύχρωμος και φαντεζί ,ζωη και θάνατος ,σε ενα μονάχα Ζαρί .

Δεν ελυσμονισα ,τους αρρώστους ,που βυθίζαμε ,φορτίο που δεν πιάνει κεφαλιού τιμή
για τα κέρδη υστέρα κουβεντιάζαμε , της πώλησης σαν έρθει η στιγμή.

Στου θανάτου εκει τα αμπάρια ,θαρω τον λεγαν Χαουι , μιας φυλής αρχηγό
ο κόσμος μου ειπε θα αλλάξει σαν τα φεγγάρια ,προφιτεψε τοτε μα γελαγα εγω .

Το στερνό του οπιο σαν εκαπνισε , οραματίστηκε στο μέλλον κόσμο αποχρωματισμένο
για όλους τους μαύρους φονους δάκρυσε , την Αύγη τον βρήκαμε στην οροφή κρεμασμένο.

Θαρρώ πως είναι ο κόσμος και ταξιδεύει , ενα πλοίο μεγάλο δουλεμπορικό
να αλλάξει ακόμη παλεύει , με σφαίρα θάνατο και φονικό....
07 04 10