ΙΩΝΑΣ

Εδω μεσα εκτιθομαι στη ράχη του κήτους σαν Ιωνάς μέθυσος από το ρακί τους.

μεθυσμένος ύπουλα από τους λωτοφάγους από ανθρώπους ασύδοτους Συναίσθηματο φάγους ..

στο Γολγοθά μου υψώνομε ενός σισυφου μία πέτρα πιο μεγάλη από έμε από τα δικά μου μέτρα..

μιας Κλεοπάτρας δέσμιος ακόμη ένα στολίδι ένα στα χέρια της μικρό ερωτικό παιχνίδι

ΑΝΕΜΌΜΥΛΟΙ

Όταν οι ανεμόμυλοι στρέψουν στη ησημεριά τις φτέρες τους γιορτάζον

τας την αιωνιότητα, όταν θα κουρσέψουν τους ανέμους στις Ανίλλεες σπηλιές, καθώς θα γυρίζουν στη χρονική δίνη.

ανάμεσα στο τίποτα και στο φόβο ενός θανάτου στο φόβο ενός Έρωτα ,θα πλημμυρίζουν τα θεμέλια υγρά στοιχεία από δάκρυα νεκρών γυναικών και αίμα ερυθρόμορφο από έρωτα ,οι ανεμόμυλοι γυρίζουν πάντα ανάμεσα σε θανάτους έρωτες αλέθουν άσπρα κόκκαλα εκείνων που δεν αγαπήθηκαν που ήταν μοναχοι σαν πέτρες..

 την κίνησή τους ορίζει μία απόκοσμη μοίρα ένα χέρι που μοιάζει να παίζει μία εξαίσια λύρα14*01*97.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Μία νυχτιά Θα νιώσω την καρδιά μου να φουσκώνει σαν μπαλόνι, το αίμα μου θα ξεχυθεί κόκκινο μέσα στους δρόμους σαν Ποτάμι θα πνίξει στη γη όπου ζουν γραβατωμενοι κλώνοι το αίμα μου ένα γράμμα σε μελλοντικούς Ταχυδρόμους,..

θα στήσω φωτιά σε οδοφράγματα σε καθολικές απεργίες ,με το αίμα μου μελάνι στον τοιχων τα συνθήματα ,θα γίνει Δηλητήριο στον πολιτικών τις πανουργίες μία μολότοφ εκρηκτική σε δόλια  ανομήματα...

θα επέμβω μία νυχτιά άξαφνα στη βολεμένη, σας υπνηλία στου Πλούτου σας την Χρυσούπνοση, των αμαξιών τη χλιδή, θα είμαι για εσάς μία ακόμη φορτική ανωμαλία θα είστε για εμέ μία προσωπίδα  αηδη..

των καταθέσεων σας θα είμαι ένας εφιάλτης, των χρημάτων της ανεργίας τα Λάβαρα πια είναι κοφτερά λεπίδια, και με ένα όπλο εφορμω  στα πόδια των αρμάτων Γιατί όλα αλλάζανε,  ψεύτικα μα μένανε πάντοτε ίδια...

ΣΕΙΡΆ ΛΙΞΕΩΝ.

Μία ατέλειωτη σειρά λήξεων οι ζωές μας λήξης των μαθητικών μας χρόνων, λήξης της Στρατιωτικής μου θητείας λήξη των αισθηματικών μας δεσμών..

όλα λίγουν σκληρά και ανελέητα κάτω από την καταρρακτωδες ροή του χρόνου λήγουν οι αναστολές μας η τρυφερότητα μας οι έρωτές μας...

 λήγουν Ακόμη και τα έγγραφα με τα ληξιαρχεία θανάτων τόσο άσκοπα όλα έτσι και που οι νεκροί χάνουν  το όνομά τους πάνω στα κρύα μάρμαρα των μνημίων..

μία απέραντη σειρά λέξεων οι ζωές μας λήξης της αγάπης του, πάθους λήξης του κύματος πάνω στην αμμουδιά, η ομορφιά του σώματος που λίγει  ώρα την ώρα, και μόνο οι αναμνήσεις φεγκουν πίσω μας σαν μαρμάρινοι ηλλιοι...

 λίγο-λίγο λήγει και ο χρόνος που μας απομένει Μα δεν το γνωρίζουμε λήξης της ζωής μας μα εμείς προσποιούμαστε ως πάντα βουτηγμένοι,  στην καθημερινή ανοησία, ώσπου άξαφνα Σαν φθαρμένο σκοινί  κόβεται η ζωή μας....!
10 *02*11