Στα ξαρτια του καραβιού ,σαν ακροβατώ, και στο χάος των ιστών
τη Ζωή μου λένε πως δεν υπολογίζω , μη χαθεί
ανήκω λένε στη μαύρη φάρα,των ανέραστων
στην καρδία τους ο έρωτας, πότε τους δεν ανθεί..!!
Με το καμάκι σαν τρυπώ ,της φάλαινες ,τα θαλάσσια αυτά κήτη
άφοβος απο του δοντιού τους το χνότο,λένε πως είμαι άσπλαχνος
λεν πως τη θάλασσα εχω γυναίκα ,στη στεριά δεν είχα πότες μου σπίτι, πως στο κατόπι μου ,υψώνετε ενας μαύρος καπνός...!!
Τους ναυτικούς χάρτες στις θύελλες,οταν σαν μάγος τους διαβάζω
των λαβύρινθο σαν περνάμε των υφάλων ,λεν πως ήμουν πειρατής,ψιθυρίζουν με τους θανάτους ,παράξενα πως διασκεδάζω ,πως στα πλοία δίνω κατάρες <και συ να βυθιστεις.>
Σαν κολυμπώ γοργά στου καραβιού τη Ρότα,πλάι σε καρχαρίες
ερωμένες λένε της νυχτιές, πως εχω πρασινοματες γοργόνες
στη ζήση μου πόσους να σκότωσα ,?στοιχηματίζουν γεμάτοι απορίες, σίγουρα θα ήταν πόλοι, ίσως και λεγεώνες....!!!!
Απο φτηνό ρακί σαν μεθώ ,την τιμονιερα σπάω,και σκίζω τα πανιά, της άγκυρες λευτερώνω ,και αλλάζω την πορεία
υστέρα με ξεβραζουν ,σε βρομερά λιμάνια,
σε υπόγεια καπηλειά ,σε πορνες ,λένε πως ψαχνω καποια κυρια..!!!
Τα σεντονια σαν τσαλακωνονται ,στα κοκκινα φαναρια
πορνες που εκειλιστικα εκει,λενε για τα τατουαζ μου τα φρικτα
το κορμι μου ολακερο θαλασσες,πανω του πλοια με τρυπια αμπαρια, πως στο σεντουκι μου εχω λεν ,απο ανθρωπινα μελη φυλαχτα...!!!
Για μενα λενε πολλα, φημες, εικασιες, και αφορισμους
μα δε θα μαθουν ποτε ,για τον κρυφο μου πονο, που με πλυμιριζει, τους θεους ρωτισα για την μοιρα μου ,και πηρα διφορουμενους χρησμους ,γιατι ειναι η μοιρα μου βαρια ? και ο πονος ως ποτε θα με βασανιζει....???
