Οι αθώοι μελωθανατοι

Οι αθώοι μελλοθάνατοι χαμογελούν πίκρα στον δεσμοφύλακα παρηγορούν τη μάνα τους με ψεύτικες ελπίδες πως η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή και όρθια έχει κρίση.. 

 Αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και τα αφήνουν ιδεολογικές διαθήκες φιλούν τις γυναίκες τους με το πάθος του προτου  τους Φίλιου και ας ξέρουν πως είναι το τελευταίο μετά τις προτρέπουν τις ζωές τους να ξαναφτιάξουν. 

Οι  αθώοι μελλοθάνατοι τα βράδια αναλογίζονται τον Σωκράτη και αγωνιούν πόσο τάχα να είναι πικρό το κώνειο, ύστερα βαδίζουν ανέκφραστοι και γενναίοι επάνω στο ικρίωμα τόσο που θαρρείς διακρίνεις στα μάτια των δημίων τον τρόμο και τη Νέμεσις.. 

 Υστερα οι ψυχές τους γίνονται αστέρια και τότε φωτίζεται η αλήθεια, και φωτόλούζεται ο κόσμος από την ηθική τους φλόγα..! 

Της ξενιτιάς τα ορειχια

Ορειχόσκόστος για κάρβουνο,  της ξενιτιάς τα βουβά τρένα συννεφιασμενοι ουρανοί,  και άνθρωποσκόνη στα πνευμόνια βαγονέτο στις ράγες και άιλλα χείλη σφιγμένα, της πατρίδας είναι κατακίτρινα τα αρωματικά λεμόνια...

Μεροκάματο για ρακί και για γράμμα στη μάνα, τη μαυροφόρα έχουν άλλο χρώμα οι ουρανοί και οι κολάσεις βάθος,  οι αδερφές προέχει να νυμφεφθούν, στην πύλη βλέπω συχνά νεκροφόρα και τότε συλλογίζομαι της πατρίδας μου το θαλάσσιο άνθος..

Εμφύλιος στην πατρίδα και ο κύρης,  εξόριστος αντάρτης κλειστά σχολεία κλειστές εκκλησίες αστυφύλακας και χώρο φυλακή,  ύστερη λύση η ξενιτιά Εκεί που τελειώνει ο χάρτης ξενιτεμένος,  από το εδώ, σε μία άλλη φυλακή..

Εδώ Οι Τρύπες μύριες σαν τις  Καλύμνου  το   σφουγγάρι οι αδερφάδες τέσσερις προσμένουν χρυσόπλέκω νυφικό Σαν βγαίνω,  το πρωί από τή σήραγγα κοιτάζω το φεγγάρι το θωρεί και η αγαπημένη, στην πατρίδα καθώς μου ψήνει γλυκό..

κατολίσθηση, πέτρα,  και σήραγγα σκόνη τυφλός για ημέρες,  εδώ θεός δεν κατοικεί παρά μονάχα Έλληνας ξενιτεμένος και κάποια αγαπημένη σε ένα νησί μάταια θα πρόσμενει βέρες, ως να γεράσει και αυτή και ο εργάτης   Χώματοσκεπασμένος...!

Ντεγκουδης Αργύρης.

Νέος κόσμος

Ο κόσμος δίχως εσένα μία άσκοπη σφαίρα που γυρνά τώρα τα γιώτα-χι τρέχουν ξέφρενα επάνω στην άσφαλτο οι πύραυλοι διαγραφούν καμπύλες ο πόλεμος θάνατο, κερνά η επικοινωνία με λάπτοπ γέμισε μα  όνειρο η επαφή απλησίαστο..!

Τώρα πια τα κινητά μία προέκταση των χεριών πακέτα ομιλίας ίντερνετ και η μοναξιά της οθόνης,  είναι χρόνια που φυγές πολλές πέρασαν τροχιες φεγγαριών σε εκτυπωτή τύπωσα σε ιλουστρασιόν χαρτί τα απομεινάρια της σκόνης..

Σε γήπεδα φανατισμός,  ΚΙΝΌ,  Λόττο και στοίχημα του PlayStation η πεζότητα του iPhone ο καταναλωτισμός, που ζήσαμε αθώα και αγνά τότε είναι ευτύχημα, κι ας με πνίγει τώρα του διαδίκτυου και εμενα,  ο μηχανισμός..!

 τα megapixel  αυξάνουν blu-ray και στικάκια, ο κόσμος άλλαξε καλώδια τώρα μου σφίγγουν το λαιμό για να κάνουμε έρωτα δεν νιώθουμε παίρνουμε χημικά χαπάκια, του έρωτα σου να ξαναβρίσκα  τον πρωτογονισμό..!

 Τη θλίψη μου κρύβω και δεν την κοινοποιώ στου Facebook την γειτονιά,  φίλους θα έχω μονάχα όσους Από μικρός γνωρίζω θα ξεχάσω πιν και χρήμα πλαστικό,  θα φύγω στη λησμονιά, από αισθήματα παρελθόντος,  και νοσταλγίας πάντα θα πλημμυρίζω

Αντί ποιητική καιροί.

  Αντί ποιητικοι καιροί τα τροχοφόρα μας ποδοπατούν οι ποιητές  τριγυρνούν άστεγοι από έμπνευση και όραμα λιώνει κάποιο ελπίδας κερί τώρα πια μας  σφυρηλατούν σε καμίνια μας δίνουν ένα ξένο μαριονέτας όνομα..

Αντί ποιητικοι, καιροί, τα γήπεδα ασφυκτιούν δόλιες δημαγωγίες η ευκολία του αίματος του έρωτος η, εμπορία στα παζάρια μορφωμένοι ψευδοπροφήτες σε καινούργιες πανουργίες παίζεται η τύχη μας με σημαδεμένα ζάρια..

οι ποιητές εξόριστοι απόβλητοι στο καθαρτήριο για χάρτινες αμαρτίες οράματα ενός κόσμου, αλοτήνου σαν τον φαντάρο προσμένω να έρθει ένα απολυτήριο που θα είναι η καταδίκη της σάρκας τους μα, και του νου..

χάρτινη δύναμη παντού λεφτά συμβόλαια ομολογα τα ποιήματα μας κλαίνε μονάχα τους στις μουχλιασμένες τους, σελίδες τα σκισα  στον αγέρα μπρος στου κόσμου τα παράλογα και μαζί τους έσβησαν και οι στέρνες μου ελπίδες..!

Κάπου υπάρχει η αγάπη

 κάπου υπάρχει αγάπη σε ένα σβησμένο ήλιο στους γαλαξίες κάπου υπάρχει η αγάπη πίσω από το πόνο την μάσκα στο πρώτο σαγαπω ενός έφηβου κοριτσιού

κάπου ίσως να υπάρχει μα δεν την έχουμε βρει στο βλέμμα ενός μωρού στα κορμιά των γερόντων τα κύρτα στο κλάμα μιας μάνας στα μνημεία των πεσόντων, κάπου υπάρχει η αγάπη πίσω από το βλέμμα μιας πόρνης που το κορμί της μίσησε και έγινε στα ύστερα μοναχή.

κάπου υπάρχει η

αγάπη σε λογια σπουδαία σοφών στη σύλληψη μελλοντικών παιδιών στα άιλα βραδιά στα τσιγάρα ακόμη που καίμε σε ένα χωρισμό.

κάπου υπάρχει απρόσμενη κρυμμένη η αγάπη ποιος είπε δεν την έχει δει είναι εδώ εμπρός σου σε καρτέρι μένει μονάχα να την αγγίξεις..