ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Στο  τριπακι  του  κόσμου  ,δε θα  ζήσω στον ίλιγγο της πλήξης
με δείχνουν στα πεζοδρόμια  στολές  σιδεροφορες  
κόκκινος  τα  βράδια  ο ουρανός,μπουκάλι  και  εκρήξεις
των θυσιασμένων  σαν παίρνουν, κλαίγοντας  οι  μυροφόρες..

Μηχανή  και στροφή, της  αδικίας, στο  τέρμα  τα  κοντέρ
γκλομπς  χτυπούν  τυφλά, εγκεφαλικά  άβουλα  κράνη
συγκέντρωσης  στρατόπεδα, με ηλεκτροφόρα  αμπέρ
της  επανάστασης  τα  δάκρυα, εμπρός σε θωρακισμένο δρεπάνι

Μεταγλωττισμένη  ιστορία, δημαγωγίες, και  φτηνές ονείρωξις
σε  ενα πορνό  σύστημα, με καυσαέρια  στα  πνευμόνια 
η  αρετή  τωρα  βάφτηκε,  με  όξινες     όψεις
και οι  ματανθρωποι  δε  δείχνουν  καμία  συμπόνια...!!!!!

Πέτρα, πλατεία  και  οργή, ανακοπή  και  αναπνευστήρας
εκείνοι  που  πήραν  τα  αργύρια, κομπάζουν  στα  μπαλκόνια
μα  ολόκληρος  ο  κόσμος  γίνηκε,  φλεγόμενος    αναπτήρας

και  οι   καρδιές  ,έγιναν  και  αυτές  κόκκινα    μπαλόνια....!!!!

ΤΑ ΨΗΛΑ ΟΡΗ

Θε  η καρδία μου να αγαλιασει,στα  ψηλά όρη  σαν  ανέβω
τα  κιτάπια  της  ήττας θ  αφήσω  και  τα  χαμηλά  κονάκια
τα καλντερίμια θα  ξεχάσω,  και δίκιο  δε  θα  ζητιανεύω
ο  νους  μου  θα  πέτα  σε  ψηλά  όρη, με  λεύτερα  στιχάκια..!!!!

Στη  καυτή ζέση  της λευτεριάς,η  χαμοζωή μου θα  πετάει 
και  ο  πυρός  αγέρας, θα  μου  χαϊδεύει  την  αιλη  σάρκα  
η  μανα  μου  στα  μαύρα, για που κίνησα  τους περαστικούς θα ρωτάει ? και  κεινοι με  νωθρή  συγνεφια, ,θα  της δείχνουν  μια  βάρκα......!!!

Τα παιδιά  θα παίζουν  στις  αλάνες,θα χουν γιορτάσι οι εκτελεστές,θα ραίνουν  τους  επιτάφιους  για κάποιον  ακόμη  εσταυρωμένο,και  θα  ναι οι  πληγές μου κόκκινες  πολύ και  πλουμιστές, στέρνα  στο  χαροπάλεμα, στο  βλέμμα  μου  το  σβησμένο....!!!

Θε η  ψυχή  μου ν  αχνογελασει, η θυσία  της  μεταλαβια
σε  χείλη, ξωμαχων, προσφυγών, κολιγων,και  ιδεολόγων
να  τρυποκεντω  την  επανάσταση, στου  κόσμου τη  σκλαβιά

να  είναι  η  ψυχή μου,μεθύσι, νέκταρ ,και καλπασμός  αλόγων..!!

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΝΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ

Τις νυχτιές που το αββυσονερο, κοχλάζει εδω σιμά μας 
και το  ψαρολεπι ,θαλασσομανα νικώντας την  προπέλα 
ο καπετάνιος  θρηνεί  και καταριέται τον τυφώνα " Αναμας"
τότε  προσευχομενος, πίστα  θυμάμαι  μια  κοπέλα ...!!!


Ήταν  μια μικρή μονάχη, στην Τραπεζούντα  στη  Σουμελα 
στη Σαμψούντα ,οταν  ξεμείναμε ,για ήμερες στο  μοναστήρι 
ηταν πίστη στο  Θεό της, μα την έβλεπα να μου  γέλα 
το  σώμα  της  μαύρος μίσχος, το πρόσωπο της  η  γύρη...!!


Στην μαγνητοδινη του νερού σαν  είμαστε,σφίγγω  μια  εικόνα
της Παναγίας Σουμελα, ξύλινη δώρο απο τη μικρή  μονάχη
την μονάχη που  αποπλανισα  και  έφυγα, κάποιο  χειμώνα
πως  εισαι  ο  θεος μου,έλεγε  η φωνή της  ακόμα  αντηχεί..!!


Την Παναγία Σουμελα Τούρκοι κάψανε,και  εγω  γλεντοκοπισα το  σώμα  της ,γάμο παιδιά μονο να  καρτεραγε,πως θα  γινόμουν  χωματοστεριανος ,προσευχόταν  στο  Θεό  της ,και  περίμενε  στο  δώμα της,μα  εγω  ήμουν  θαλάσσης  γέννημα  και  ψεύτης ουρανός

Τώρα που  η κλίση  του καραβιού, αγγίζει  το  βυθοσκοτος

και η εικόνα  θα  πλέει  στην  τρικυμία, γυρνώντας στο προσκύνημα, τωρα κατανοώ πως  η  αγκάλη  της και  ο Πόντος ,της πατρίδας μου  είναι ο τόπος, Θεός αγάπη και  θάλασσα ,το  δικό  της  το  φίλημα.......!!!!!!