ΤΗΣ ΝΕΟΤΙΤΟΣ ΜΟΥ ΟΙ ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΕΣ

Των νεανικών μου  χρονών ,που έφυγαν οι  οφθαλμαπατες,ηθελα  τότε  να χω  περπατισει,επανω στο  σινικό  το  τείχος

 Σε ονειροδρομια  πετούσα ,ποιητικά ,μα είχα χάσει  τους χάρτες ,και  ξέμεινα εδώ περά σαν αταξίδευτος στίχος..!!!

Να ανεβώ τότε ήθελα ,στου Έβερεστ την κορυφή

Να σμιλέψω ξανά της καρυατιδες,εδώ στον  Παρθενώνα, να  αγγίξω των Ίνκας τα παλάτια που έχουν λάμψη χρυσάφι ,να βουτήξω ήθελα παράδοξα

Κάτω  από  του  πόλου τον παγετώνα …!

Να διαβώ σα να ήταν θάλασσα ,την  έρημο  Σαχάρα

Να οργανώσω αντιπυρηνικό κίνημα ,στα νησιά μπικίνι

Και  μετά να με  πάρουν μακριά στη Βομβάη ,καραβίσια φουγάρα ,να με ψάχνει  το χέρι  της  μάνας

Και  το  φιλί  από  εκείνη..!!

Να βρω τον τάφο του χριστού, ήθελα και  να τον προσκυνήσω, να γράψω βιβλία  πλήθος ,που θα  γινόταν  κλασικά και περά  στην άπω  ανατολή όλο  το  σώμα  μου να  στιγματίσω ,μετά φαντάσματα  και  νεράιδες  θα  ψαχνά να  βρω ,και τέρατα  μυθικά..

Με γυναίκες να κοιμηθώ ηθελα,απ όλου του κόσμου της  φυλές ,σαν Κίρκη τον Οδυσσέα να γυρέψουν, με  ερώτα να με  κρατήσουν ,μα εγώ να φεύγω πάντοτε και να  με αποχαιρετούν σιωπηλές για  εκεί  να πάω

Που ένα ξένο ,προτίθενται ν  αγαπήσουν..!!!

Τα όνειρα της νιότης μου ήταν αυτά,μα δύσκολα πια τα θυμάμαι ,γιατί  ήμουν τόσο νέος και  επιπλέον  κύλισε  τόσος χρονος,ημουν σχεδόν παιδί ,μα τώρα  τα  βλέπω μοναχά σαν  κοιμάμαι ,εδώ  στην  αταξίδευτη  απραξία ,καθώς  με  μαστίζει  ο  πόνος…!!

ΚΑΦΚΑ

Στη σκοτείνια του πύργου σου, ένα λυχνάρι ελπίδας  αχνοφέγγει 

.Μαύρη σοφία στα γραπτά σου ,και η ύπαρξη μας σε δική παράλογη

Το μαύρο φως του κόσμου σου,σιγα σίγα θεριέψει

Μα της γραφειοκρατίας δεν τέλιωσαν οι θανατεροί  κατάλογοι

Σε δική κατηγόρησαν τον κ,χωρις  καμιά αίτια ένοχης

Σε γρανάζια μιας κοινωνιας,που συνθλιβεί  οραματιστές

Ο θάνατος προδικασμένος το γνώριζαν όλοι έξαρχης

Στο τέλος τον δολοφόνησαν σαν το σκιλι,ενας  καθρέπτης κοινωνίας

Με οράματα  του Κάφκα προφητικά ,σαν θέατρο ενός παραλογισμού

Όσο δεν πολεμούμε κατρακυλάμε  έρμαια ,μιας ιδεολογικής πενιάς

Που  γενα  αιμοδιψή  τέρατα ,φασιστικού  ολοκληρωτισμού…

Μετά είδε σαν σε ονειρο,την τρομακτική εκείνη  μεταμόρφωση

Αυτούς που τον  ξεγραψανε,φιλοι και  άνθρωποι  αγαπημένοι

Είσαι μόνο  χρήσιμος  όταν  έχεις,  σπίτι  δαυλειά  και  μόρφωση

Σαν γίνεις  τέρας και  σκαθάρι,  η  ζωή  σου  πια  είναι κολασμένη…!

Τα ημερολόγια του  μαύρος  Ήλιος και τα  γράμματα  στη  Μίλενα

Ύμνος του  ερώτα ,ενός  διχασμένου  μυαλού

Στο  τέλος  της  ζωής  του  σε  σανατόρια, έλπιζε  στα  ξένα

Μα  από φυματίωση  στα 41  ,πέταξε  για  αλλού…!!!

Δεν πρόλαβε  να  δει  την  καταχνιά, που  ερχόταν του  θανάτου

Όσα  προφήτεψε για το παράλογο, τον  ηθικό  μηδενισμό

Όλα εκπληρωθήκαν   ,του  μαύρου κύκνου  το  πέταγμα  του

Της  κοινωνίας, των  αξίων,  και  της  ζωής,  ο πόλεμος έφερε ολέθριο βύθισμο…!